Geç Klasik Dönem MÖ 5. yüzyılın başından Büyük İskender’in tahta çıkığı MÖ 330 arasındaki yetmiş beş yıllık süreyi kapsar. Sanatçılar, anatomik özelliklerin yansıtılmasında kendilerine duydukları güven nedeniyle figürleri, yaslanma, eğilme ve dayanma gibi işlenmesi oldukça güç duruşlarda ve çıplak olarak tasvir etmişlerdir. Değişik açılardan görülmek üzere yapılan heykellerde, duruşlar rahat, zarif ve dengeli, elbiseler bol kıvrımlı ve hareketlidir. Yüzlerde alışılageldiği üzere sakin ve hülyalı bir yumuşaklık hakimdir. Umut, dinginlik, uyum, bereket gibi kavramlar, tanrısal görünümlü varlıklar biçiminde veya iki figürden oluşan heykel grupları ile yansıtılmıştır. Dönemin tanınmış heykeltıraşlarından Praxiteles, çıplak tanrı ve tanrıça heykelleri ile ün yapmıştır. Sanatçının Knidos kenti için yaptığı ünlü Aphrodite heykelinde (MÖ 350-340), banyo yapmak üzere çıkardığı elbisesini bir hydrianın üstüne koyan tanrıça insanüstü güzelliğini sürdürmekle birlikte, insani vasıfları hissedilen bir figüre dönüşmüştür. Heykelin ilk bakışta bir tanrıçaya mı, yoksa bir kadına mı ıait olduğunu anlayabilmek güçtür.