Sanayileşmede ve sendikal harekette gecikmenin yaşanması. Sendikacılıktan söz edebilmek için öncelikle işçi sınıfını ortaya çıkaracak güçlü ve yaygın bir sanayileşmenin olması gerekmektedir. Eş deyişle örgütlenmenin olmazsa olmaz koşullarından birisi nicel açıdan belirli bir varlık ve süreklilik kazanmış sanayi işçiliğidir.

Demokratikleşme süreci içinde sendikaların yer almaması. Demokrasi ve sendikacılık arasında birbirini besleyen iki yönlü bir ilişki bulunmaktadır. Sendikaların gelişip serbestçe faaliyette bulunabilmesi için demokratik bir sistemin olması gerektiği gibi sendikaların olmadığı bir demokrasiyi de düşünmek mümkün değildir. Özellikle Avrupa ülkelerinde demokratik hakların elde edilme mücadelesinde en ön saf­larda her zaman işçiler yer almıştır ve sendikalar, demokrasinin âdeta koruyucusu durumundadır. Bir
başka deyişle, Avrupa ülkelerinde demokrasinin doğuşunun arkasında işçi hareketinin ve işçi hareketine dayalı siyasal mücadelenin yer aldığını söylemek mümkündür.

Sendikal hakların sınıf mücadelesi ile elde edilmemesi ve sendikal hareket üzerinde güçlü bir devlet etkisinin varlığı. Yukarıda bahsedilen faktörlerin de etkisiyle Türkiye’de işçiler arasında güçlü bir sınıf bilinci oluşmamış ve sendikal haklar, Avrupa ülkelerinin aksine, güçlü bir sınıf mücadelesi sonucu elde edilmemiş; paternalist (koruyucu) devlet anlayışının bir sonucu olarak devlet tarafından verilmiş ve her dönem kontrol altında tutulmuştur. Bir başka ifadeyle Türkiye’de çalışma hukuku ve sendikal haklar sosyal ve
sınıfsal dinamiklerin ürünü olarak değil, devletçilik anlayışının bir sonucu olarak devletin takdiri ile gelişmiştir.