Feodalizmin Batı Avrupa’da temel yönetim biçimi olarak yaygınlaşmaya başladığı dönem, başta veba olmak üzere birçok salgın hastalığa rağmen, Avrupa’da nüfusun da hızla artmasına sahne oldu. 500 yılında 27,5 milyon olan Avrupa nüfusu, “karanlık çağlar” boyunca erimiş, 650 yılı civarında 18 milyona düşmüştü. 1000 yılına gelindiğinde Avrupa nüfusu 38,5 milyon kişiye ulaşmıştı. Bu nüfus artışının en önemli sebebi, tarımsal üretimin gelişmesiydi. Batı Roma İmparatorluğu’nun yıkılmasında da etkili olan ve Avrupa’yı güvenliksiz bir kıta hâline getiren kuzey kaynaklı istila hareketlerinin, Frankların güçlenmesiyle birlikte sona ermesi çiftçilerin daha fazla alanda ürün ekmelerini kolaylaştırmıştı. X. yüzyılın başında, atların ve sığırların daha gelişmiş bir teknikle bağlandığı ağır sabanın icat edilmesiyle birlikte, toprağın daha derinden sürülmesi mümkün oldu. Aynı dönemde yel değirmenleri ve su kanalları da bütün Batı Avrupa’da yaygınlaştı. En az bunlar kadar, aynı anda iki ürünün ekilebildiği ve toprağın bir bölümünün de dinlenmeye (nadasa) bırakıldığı üçlü tarla sisteminin kullanılması da tarımsal verimi artırdı. Yerleşim alanlarına yakın tarlaların sürekli bakımının sağlanması ihtiyacı, klasik köleliğin giderek, “toprağa bağlı kölelik” olan serfliğe dönüşmesine yol açtı. Tarımsal ürün fazlasının ortaya çıkması, bu ürünlerin ticaretini canlandırdı. Bir yandan açlıktan ölümler azaldığı için nüfus artmaya başladı, diğer yandan da zenginleşmeye başlayan toprak sahipleri, kendi bölgelerini korumak için paralı askerler tutmaya başladılar. Şövalyelik (atlı asker) yaygınlaştı.