Karolenj İmparatorluğu’nun IX. yüzyılın sonlarında dağılmasından sonra, bugünkü Almanya’dan Atlantik kıyılarına ulaşan geniş bir alandaki toprak yönetimi “kont” adı verilen kişiler tarafından yürütülmeye başlamıştı. Kontlar ortalama birkaç yüz hektarlık tarım alanlarını denetimleri altında tutmakta ve “malikâne” adı verilen bölgelerindeki egemenliklerini sağlamlaştırmak için silahlı adamlar beslemekteydiler. Zamanla kontlar arasında daha güçlü olan ve “lord” olarak isimlendirilenler, çevrelerindeki kontları kendilerine tabi hale getirdiler. Lorda tabi olan kontlara “vassal” denildi. Lord (süzeren) ile vassallar arasında karşılıklı bir takım hak ve yükümlülükler söz konusuydu. Lord, vassalın topraklarını yönetmesini teminat altına alıyor, ölümü hâlinde mirasının onun ailesinden birine geçmesini sağlıyordu. Savaş durumunda lorda asker sağlamak, lordun çocukları evlendiğinde vergi vermek ve lordun esir düşmesi hâlinde fidyesini ödemek de vassalın görevleri yükümlülükleri arasındaydı. Zamanla büyük lordlar da “dük” olarak anılmaya başladılar. Yaşadıkları evi (şato) surlarla çeviren feodal beyler, tehdit hâlinde köylülerin de sığınabilecekleri yerleşim merkezleri (kale - burg) oluşturdular. Serfler ise toprağa bağlı köleler olarak bu dönemin üretim biçiminin en alt kademelerinde yer aldılar.