Balkanlar’da yaşayan etnik/dinî grupların neredeyse tamamını temsil eden Yugoslavya Sosyalist Federatif Cumhuriyeti (YSFC), II. Dünya Savaşı ertesindeki kuruluşundan itibaren hassas bir denge sayesinde varlığını sürdürebilmişti. Josip Tito önderliğindeki YSFC, hiçbir etnik grubun diğeri üzerinde hâkimiyet kurmaması ve Yugoslav bilincinin benimsenmesi temellerine dayanıyordu. YSCF’nin bir diğer özelliği ise kurulduğundan itibaren çeşitli tarihlerde yapılan anayasa değişiklikleri sayesinde ülkedeki merkezî yapının giderek aşınması ve federe cumhuriyetler ile bunlar içinde yer alan özerk bölgelere giderek daha fazla yetki tanınmasıydı. Özellikle 1974 Anayasası’yla söz konusu merkeziyetsizleştirme biraz daha ilerledi ve YSFC içindeki birimler arasında gerek siyasi gerek ekonomik bağlantılar son derece gevşek bir noktaya geldi. 1980’de Tito’nun ölümü, konjonktürün olumsuz etkileriyle de birleşince YSFC’nin dağılma sürecini başlattı. Bir yanda YSFC ekonomisinin giderek bozulması ve borç yükünün artması, diğer yandan da “zamanın ruhu” çerçevesinde ortaya çıkan etnik uyanış temelinde milliyetçiliğin yükselişi ülkedeki dengeleri bozdu. Bosna Savaşı ise YSCF’nin dağılma sürecinden sonra ortaya çıkan bir savaştır.