XX. yüzyılın başlarından itibaren “Ahlâkî Politika” adı verilen yeni bir sömürge politikası uygulamaya kondu. Ahlâkî Politika, Hollandalıların Endonezyalılara karşı “şeref ve vicdan borcu”nu ödemelerini öngörmekteydi. 1901 yılında resmen ilan edilen bu siyasetin temel hedefi, sömürgelerde yaşayan halkın refahını artırmak ve onların sağlık ve eğitim imkânlarını geliştirmekti. Bu çerçevede Endonezya’da devlet dairelerinin ve çeşitli iş çevrelerinin ihtiyaç duyduğu yerel personel sıkıntısını karşılamak, tarım sektöründe modern araç ve tekniklerin kullanımını özendirmek ve sağlık hizmetlerini yaygınlaştırmak gayesiyle ilk ve orta öğretim seviyesinde çeşitli idarî, teknik ve meslekî okullar açılmaya başlandı. Çiftçiler ve işçiler kapitalist sömürü sisteminden korunmaya çalışıldı; sulama kanalları, kara ve demir yolları yapımı gibi bazı altyapı hizmetlerine önem verildi.