Başlangıçta yalnızca sanayi sektöründe mavi yakalı olarak çalışanları kapsama alan sistem zaman içinde sırasıyla; beyaz yakalıları, hizmet sektöründe çalışanları, kentlerde
kendi adına bağımsız çalışanları ve nihayet tarım kesiminde çalışanları sosyal güvenlik
kapsamına almıştır

Toplumların sosyal güvenlik için ayırdıkları pay artmış, 1950-60’lı yıllarda millî gelirin
% 3-12’si sosyal güvenlik için harcanırken bu miktar 1970’li yıllarda % 20’lere ve hatta
bazı ülkelerde % 30’lara yükselmiştir

Özellikle sağlık sigortasında koruma birimi olarak ailenin kabul edilmesi ile prim ödeyenlerin eş ve çocukları ile ana babaları da sosyal güvenlik şemsiyesi altına alınmıştır

Hepsi

Sosyal güvenlik programları, giderek daha fazla sayıda sosyal riske karşı koruma garantisi sağlamıştır