Sosyal güvenlikte geleneksel tekniklerin kullanıldığı dönem, 1883 yılında Almanya’da Bismark tarafından ilk sosyal sigortanın (hastalık sigorta kolu) kurulması ile sona
ermiş modern veya çağdaş sosyal güvenlik dönemi başlamıştır. Bu dönem esas olarak, işgücünün önemli bir kısmının sanayi sektöründe istihdam edildiği, nüfusun büyük çoğunluğunun da şehirlerde yaşadığı bir dönemdir. Çağdaş sosyal güvenlik sistemi iki temel teknik üzerine inşa edilmiştir. Bunlar sosyal sigorta tekniği ve sosyal yardım teknikleridir. Sosyal sigorta tekniği, ilk sosyal sigortanın kurulduğu 1883 yılı ile Birinci Dünya Savaşı’na kadar olan dönem arasında bütün sanayileşmiş ülkelerde; daha çok çalışanı, giderek artan sayıda sosyal riske karşı sosyal güvenlik koruması sağlayacak şekilde yaygınlaşmıştır (ILO, 1984: 3-4). Sosyal sigortalar, II. Dünya Savaşı sonrası dönemde yeni bağımsızlığına kavuşan gelişmekte olan ülkelerde de temel sosyal güvenlik tekniği olarak benimsenmiştir (Alper, 2009: 20).
Sanayi toplumu sosyal güvenlik sisteminin ikinci tekniğini oluşturan vergilerle finanse edilen sosyal yardımlar, 1930’lu yıllardan itibaren Iskandinav ülkeleri başta olmak üzere Kanada, Avustralya ve Yeni Zelanda gibi ülkelerde gelişti. Sosyal yardım tekniği, sosyal sigorta tekniğini benimseyen ülkelerde daha fazla sosyal güvenlik garantisi sağlamak amacıyla da kullanıldı (Alper, 2009: 95). Sanayi toplumu veya çağdaş sosyal güvenlik sistemi, primli sistemler olarak adlandırılan sosyal sigortalar ve primsiz sistemler olarak adlandırılan sosyal yardımlar ile şekillendi.