ILO’nun ifadesiyle 1950-2010 arasındaki 60 yıllık sürede gerçekleşen hızlı iktisadi büyüme ile bütün dünyada toplam millî gelir 10 kattan fazla, birey başına düşen millî gelir de % 260’dan fazla artmasına ve aynı dönemde kabul edilen İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi’nde “sosyal güvenlik hakkı, temel bir insan hakkı” olarak tarif edilmiş
olmasına rağmen hâlâ dünya nüfusunun sınırlı bir kesimi yeterli sosyal güvenlik hakkına sahip değildir ve günümüz dünyasında sosyal sisteme yönelik bu meydan okumayı anlamak kolay değildir (ILO, 2011b: 19). Yetersiz kapsamı dolayısıyla sosyal güvenlik, bütün insanlar için temel ve vazgeçilmez bir insan hakkı olarak kabul edilmesine rağmen, dünyada ancak sınırlı sayıda kesimin faydalandığı bir imtiyaz gibidir. Nitekim, dünya nüfusunun yalnızca % 20’si uluslararası standartlara uygun yeterlilikte sosyal güvenlik garantisine sahiptir. Dünya nüfusunun % 75’ini oluşturan 5.1 milyon kişinin yeterli sosyal güvenlik garantisi yoktur. Dünyada, 1.4 milyon kişinin günlük 1.25 ABD
dolarının altında gelirle (ILO, 2011b: xxi), hayatını sürdürmek zorunda olduğu derin bir yoksulluk problemi vardır. Küreselleşme süreci ile birlikte son 20 yıllık dönemde dünya toplam refah seviyesindeki dikkat çekici artışa, dünyanın birçok ülkesinde görülen
olağanüstü iktisadi büyümeye rağmen; yoksulluk seviyesi hâlâ çok yüksek, eşitsizlikler derinleşmekte, kayıt dışılık yaygınlaşmakta ve sosyal güvenlik garantisinden yoksun çalışan kitlelerin sayısı artmaktadır. Son dönemde yaşanan ekonomik krizlerin de etkisiyle, genel ekonomik büyümenin sağladığı olumlu sonuçlardan her bölge, ülke ve ülke içinde de belirli toplum kesimleri dengeli şekilde faydalanamamakta gelir eşitsizlikleri artmaktadır (ILO, 2011b: 1-2). Sosyal güvenlik, sosyal refah devletinin gelir dağılımı eşitsizliklerini gidermek için kullandığı en geniş kapsamlı sosyal politika aracıdır.