Neo-liberal ve/veya neo-muhafazakâr ekonomi-politiğin hâkim olduğu Batı örneklerinde deneyimlenen seyrin analizi, Türkiye’deki sürecin ima ettiği daha büyük bir dönüşümün işaretlerini vermektedir.  Çoğu Batı ülkesinde devletin sosyal refah hizmetlerini dağıtan mekanizma olarak rolü gittikçe azaldı ve bunun yerini sosyal hizmetlerin dağıtımını düzenleyici rolü aldı. Hükümetler, sosyal sorunlara karsı piyasa merkezli çözümlere yönelirken, kamu hizmetleri hızla küçüldü ve özel sektör sosyal refah hizmetlerini sağlamak üzere hükümetlerle sözleşmeler yapmaya başladı. Bu kamu-özel sektör ortaklığı, geçmiş sosyal refah politikalarından radikal bir kopuşu temsil etmektedir.