Türkiye’de halen sosyal belediyecilik uygulamaları, daha çok yoksullar ile çocuklar, gençler, yaşlılar, engelliler, kadınlar gibi özel olarak korunması gereken gruplara yöneliktir. Türkiye’de belediyelerin gerçekleştirdikleri sosyal belediyecilik uygulamaları arasında; • Ana-çocuk sağlığı merkezleri, sağlık ocakları, gezici sağlık otobüsleri, tanı merkezleri ve hastaneler kurmak, • Konut yapmak, • Evsiz ailelere, kimsesizlere, sokakta yaşayanlara veya sokakta yaşama olasılığı bulunanlara barınma olanağı sağlamak, • Engellilerin, kadınların, gençlerin sosyalleşmesini sağlamak amacıyla danışma ve psikolojik yardım merkezleri açmak, • Hasta yakınları için hastane yakınlarında misafirhaneler kurmak, • Yoksul kişilere yiyecek, giyecek, eşya ve yakacak yardımı yapmak, • Yoksullar için aşevleri ve imarethaneler kurmak, • İş kurmak isteyen kadın ve gençlere yönelik teknik bilgi, makine ve ekipman desteği sağlamak, • Kimsesiz çocuklar için çocuk yuvaları ve kreşler açmak, • Kültür, sanat ve spor tesisleri açmak, tiyatro, sinema, kütüphane ve kültür merkezlerini yaygınlaştırmak, • Öğrencilere burs ve eğitim malzemeleri vermek, • Engellilere yönelik hizmet tesisi kurmak, onların rehabilite edilmelerini sağlamak, • Engelliler için ulaşım, eğitim ve sosyo-kültürel ortamlarda yaşamlarını kolaylaştıracak önlemler almak, • Yoksullara ücretsiz tedavi hizmeti sağlamak, • Sanat, beceri ve meslek edindirme kursları açmak, • Sokak çocukları, madde bağımlıları için koruma, rehabilite etme ve meslek edindirme amaçlı merkezler açmak, • Sosyal toplum örgütlerine rehberlik hizmeti vermek, dayanışma ve yardımlaşmayı geliştirmek, • Tanzim satış mağazaları, giyim ve gıda merkezleri, ekmek fabrikaları kurmak, • Yaşlı ve düşkünler için huzurevleri, bakım evleri kurmak, evde bakım hizmeti vermek, • Kadın sığınma evleri, gençlik merkezleri, çocuk kulüpleri açmak sayılabilir.