1973-1977 yılları arası Türk belediyeciliği açısından bir dönüm noktası olmuş, Türkiye gündeminde belediyeler ve onların demokratikleşmesi önemli bir yer işgal etmeye başlamıştır. Bunda; kent nüfusunun artması, toplumda siyasal kültürün gelişmesi ve büyük belediyelerin muhalefet partisine mensup belediye başkanla­rına sahip olmaları önemli rol oynamıştır (Ökmen ve Parlak, 2010: 202). Bu döneme özgü belediyecilik literatürde özerk belediyecilik, toplumcu belediyecilik, demokratik belediye­cilik, sosyalist belediyecilik gibi adlarla adlandırılmıştır (Kesgin, 2008: 98). Toplumcu be­lediyecilik anlayışı; büyük kentlerde yaşanan gecekondulaşma ve onun yarattığı sorunlara, CHP’li belediye başkanlarının getirdikleri çözümler sonucu ortaya çıkmıştır. Aynı zaman­da bu anlayış merkezi iktidar ile yerel yönetimler arasında yaşanan mücadele sonucunda geliştirilmiştir