İşlevselci kuram sadece insanlara fırsat eşitliği sağlamanın yeterli olduğu kanaatindedir. Ancak bireylerin şartlarda ve sonuçlarda eşit olmaları gerektiği üzerinde hiç durmaz. Toplumsal konumların ve mesleklerin ödüllendirilmesi durumu, işlevselci kuramın iddia ettiği gibi, o mesleğin toplumdaki işlevi ve öneminden kaynaklanmayabilir, aksine iktidar çatışmalarının, piyasadaki rekabetin, kültürel anlayışların veya toplumsal kapalılığın bir ürünü olabilir. İşlevselci kuramının mesleklerin her birinin belli ödül derecelendirmeleri içinde bir önem sırasına sahip olduğu iddiası meslekler arasında doğal bir hiyerarşi ortaya koyar. Ancak işlevselci kuram bu meslekler hiyerarşisinin temellerini ve mantığını açıklamakta yetersizdir. Üst düzey işlerin (örneğin doktorluk) uzun, pahalı ve külfetli bir eğitim süreci nedeniyle yüksek düzeyde bir maddi kazancı gerektirdiğini ileri sürmek, başka meslek sahiplerinin (örneğin hemşirelik) aynı derecede külfetli bir eğitim gördükleri gerçeğini görmezden gelmektedir. İnsanların bir mesleğe yönelmesini ve eğitim almasını motive eden tek unsur, işlevselci yaklaşımın iddia ettiği gibi, o mesleğin karşılığında alacağı ödül değildir. Son olarak işlevselci yaklaşım, toplumdaki bazı mesleklerin daha önemli işlevlere sahip olmasının o mesleğin daha farklı ödüllendirilmesinin gerekçesi olduğunu öne sürmektedir. Buna göre, toplumsal eşitsizliğin kaynağında toplumda daha önemli işlevleri yerine getiren “yetenekli” insanların sahip olduğu meslekler ve farklı ödül sistemi vardır. Ancak toplumsal eşitsizliğin kaynağı sadece meslekler ve ödüllerin farklılığı olamaz. İşlevselci yaklaşım, toplumsal eşitsizliğin kökenlerindeki yapısal bazı faktörleri görmezlikten gelir. Doğru cevap E'dir.