Baudrillard artık üretimin
değil medya, sibernetik modeller, bilgisayarlar, eğlence
ve bilgi endüstrilerinin egemen olduğu çağdaş
toplumu analiz etmeye çalışır. Bir simülasyon
çağında yaşadığımızı, simülasyon sürecinde nesnelerin veya olayların yeniden üretilmesi anlamına
gelen similakrların üretildiğini belirtir. Artık
göstergelerle gerçeklik arasındaki ayrım çökmekte,
gerçekle taklidi birbirinden ayırt etmek zorlaşmakta
ve nihayetinde taklitler, temsiller, simülasyonlar
gerçekten daha baskın hale gelmektedir. Baudrillard
bu dünyayı hipergerçeklik olarak adlandırır, çünkü
örneğin medya artık gerçeklikten daha gerçek
hale, hipergerçek haline gelmiştir, asıl, saf gerçeklik
giderek ikincil hale gelir ve sonunda tamamen
yok olur.