1900’lü yıllarda hızla gelişmeye başlayan sanayileşme süreciyle birlikte işletmelerin yeni fiziki yatırımlara olan ihtiyaçları da artmıştır. Sermaye piyasalarının henüz belirli yasal düzenlemelere bağlı olmadığı bu dönemde işletmeler yeni yatırımlar için gereken kaynakları finans kuruluşları ve tasarruf sahibi bireylerden sağlamaya çalışmışlardır. İşletmeler bu süreçte kaynak sahiplerinin güvenini sağlamak ve ekonomik yapı içinde büyüyebilmek için hisse senedi ve tahvil gibi menkul kıymetleri finansal kuruluşlara ve bireylere satmaya başlamışlardır. Bu dönemde finans birimlerinin görev ve sorumlulukları da bu yönde olmuştur. 1929 yılında “Büyük Buhran” olarak anılan ekonomik krizden çıkarılan temel dersler; sermaye piyasalarını düzenlemek ve denetlemek amacıyla Sermaye Piyasası Kanununun çıkarılması ve işletmelerin işletmeye borç verenler ile işletmenin hisse senetlerini alanlar gözünde itibarını artırmaları gerektiği olmuştur.