1980’lerde ortaya atılan ‘kırık pencere teorisi’ toplumdaki suçu ve suç korkusunu azaltmak için sadece suçlularla mücadele etmenin ve yasaları uygulamanın yetmediği tezine dayanır. Buna göre, gerçek anlamda suçu ve suç korkusunu azaltmanın yollarından biri insanlarda tedirginliğe neden olabilecek her türlü düzensizliğin henüz daha korkutucu bir boyuta ulaşmadan ortadan kaldırılmasıdır. Bir binada bir evin bazı camları kırıksa ve onarılmadan uzun süre öylece bırakılırsa diğer camların da kırılması kuvvetli bir olasılıktır. Çünkü kırık camların varlığı o bölgede yeterli bir denetimin, düzenin ve etkili bir koruma mekanizmasının olmadığı hissi yaratmaktadır. Bu teori sosyal psikolojinin bakış açısından meseleyi ele alır. Bakımsız evler olası bir suça karşı korunaksızlaştırmış olur. Her türden çevresel ve toplumsal düzensizliklerle suç arasında yakından bir bağlantı olduğu varsayılır.