“Ey kavmim! Şüphesiz ben size gönderilmiş apaçık bir uyarıcıyım”
ayetinde, Nûh (as)’un “Ey kavmim!” diye söze başlaması ve kavmini
kendine nispet etmesi, onlara karşı düşkün ve son derece şefkatli olduğunu
ihsas ettirmektedir. Adeta “başka bir şey değil, ben yalnızca sizin iyiliğinizi
istediğim ve kötü durumunuza üzüldüğüm için sizi uyarıyorum” dercesine davetine başlaması, davetçilere, yapacakları davette muhataplarına karşı
son derece müşfik ve nezaketli olmalarının ilk kural olarak hatırlanması gerektiğinin dersini vermektedir. Ayrıca, onun “apaçık bir uyarıcı” olduğunun vurgulanması, güvenilirliğinin kendi toplumu içerisinde tartışma kabul etmeyecek tarzda belli olmasından ötürü, yaptığı davet hakkında zihinlerde oluşabilecek muhtemel soruları bertaraf etmeye yönelik bir vurgulamadır.