Davranış tedavisi ile ilgili ilk fikirler, Skinner’in 1953 de yapmış olduğu bir çalışmadan sonra çıkmıştır. Joseph Wolpe ve Hans Eysenck’in çalışmaları bu fikri daha da kuvvetlendirmekle birlikte 21. yüzyılın ikinci yarısında, davranış tedavisi Aaron Beck’in kognitif tedavisi ile birleşerek kognitif ya da bilişsel davranış tedavisi şeklinde anılmaya başlanmıştır. Thompson ve Gallagher (1985) ise davranışçı (bilişsel veya kognitif) tedavide, kişinin bilişsel rolünü yeniden yapılandırarak ve kendini denetleme teknikleri kullanarak özellikle yaşlı depresif hastaların belirgin yarar görebileceğini vurgulamışlardır. Shute (1986) da kronik hastalıkları bulunan yaşlılarda bu tip tedavilerle daha kolay işbirliği sağlandığını belirtmiştir.