Yaşlılara yönelik sosyal politikalara duyulan gereksinimin nedenlerine bakıldığında demografik nedenler şu şekilde açıklanabilir: tıp alanında koruma, teşhis ve tedavi yöntemlerinde kaydedilen devrim niteliğindeki aşamalar, gelişmiş ülkelerde ortalama yaşam süresinin sürekli çoğalmasında etkili olmuştur. Bu nedenlerin sonucunda ortaya çıkan demografik dönüşümün en önemli etkisi ise 65 yaş üzeri nüfusun artması ve toplam nüfus içindeki oranının yükselmesi biçiminde ortaya çıkmıştır (Altan ve Şişman, 2003). Dolayısıyla I. madde demografik nedenlere girer. “Sosyal devlet” ilkesi; herkese, içinde yaşamakta olduğu toplumun olanaklarına uygun bir yaşam düzeyini sağlamakla kendini görevli bilen devlet anlayışını ifade eder. Bu ilkeyi benimseyen devletler, vatandaşların sosyoekonomik durumlarını iyileştirmek, insan onuruna yaraşır bir hayat sürmelerini sağlamak ve sosyal güvenliklerini temin etmek hususlarında kendilerini yükümlü görmüşlerdir. Bu yükümlülükler, anayasal dayanaklarla da “görev” haline gelmiştir. Böylece “yaşlılar için devlet sorumluluğu” ve hayatın her alanında yaşlılara garantinin sağlanması söz konusu olmuştur (Bode, 2007). Sosyal hukuk devleti ilkesinin giderek yaygınlık kazanmış olmasında, yaşlılara yönelik sosyal politikalara önem kazandırmıştır. Dolayısıyla II. madde siyasi-hukuki zemine dayanır. Günümüzde, yaşlı nüfus giderek yaygınlaşan demokratik yönetimlerde seçmen olarak hiç de küçümsenmeyecek sayısal bir güç hâline gelmiştir. Bu durum, siyasal partilerin yaşlılara yönelik sosyal politikalara önem ve öncelik vermelerine yol açmıştır. Birçok siyasal parti, programlarında yaşlı kesimin korunmasını öngören politikalara yer vermiş ya da artık vermeye başlamıştır. III. madde de bu gözetildiğinde demokratik seçimlerin yaygınlaşmasıyla ilgilidir.