Osmanlılar döneminde şurup ve şerbetleri hazırlayan kişilere "Şerbetiyan", tedavide kullanılan bitkileri toplayan, esnaftan satın alan ve bu bitkiler konusunda bilgi sahibi olup bunları hastane kilerine teslim eden şahıslara “Uşşaban (Aşşab)”, esas ilaçları (macunlar, haplar) yapanlara ise “Saydalan (Eczacı)” ismi verilmiştir. Kaşgarlı Mahmud'un yazdığı Divanü Ligati-t Türk olarak bilinen ilk Türkçe sözlükte, hekime "Emçi", eczacıya "Otacı" denilmektedir. Doğru seçenek A'dır.