19.yüzyıl başında sırtlarında bakır güğüm taşıyan seyyar kahveciler sokaklarda tezgahlarını kurup kahve satarlardı. Bu tür kahvehanelere örnek olarak sahilde ve manzaralı yerlerde kurulan kır kahveleri, kışlık ve yazlık mekânlar, Tatar, Arnavut, Boşnak kahvehaneleri verilebilir. Bunların dışında toplumun değişik kesimlerinin, belli etnik grupların, esnaf gruplarının, tercih ettikleri yeniçeriler, tulumbacılar, hamal ve esnaf kahveleri vardı. İstanbul’un birçok yerinde saz şairlerinin devam ettiği kahveler ve mani, semai ve destan söylenen kahveler de vardı. Bu kahveler genellikle her semtte tulumbacıların toplandığı yerlerdi, bunlara “semai kahveleri” denirdi.