Türkiye’nin dış ödemeleri 1977’den sonra büyük ölçüde durur. Ancak, zaruri ilaç hammaddesi, gübre ve petrol için döviz ayrılabilir hale gelinir. Ödeme güçlüğü karşısında IMF ile masaya oturulur. 1978’de ilk anlaşma yapılır. Doların fiyatı 19 TL’den 25 TL’ye çıkar. Bunun yanında bazı deflasyonist önlemler alınması ve bunlar karşılığında borçların vadelerinin uzatılarak yeni borçların gelmesi öngörülür. Böylece borçların vadeleri uzatılır. Ancak yeni kaynak girişi sağlanamaz. Bundan dolayı hükümet IMF’nin önerilerini yerine getiremez ve fiyatların %52 oranında arttığı Türkiye’de mal sıkıntısı başgösterir.