Ziya Gökalp’e göre dil ve din ulusallığın en büyük ve en önemli bileşenleridir. Dil toplulukları aynı zamanda devlet ve yurt kavramlarını da kapsar. Dil, toplumsal yaşamın tabanı, maneviyatın dokusu, kültür ve uygarlığın temelidir. Bu bağlamda dilin sadeleşmesini ve Arapça ve Farsça kelimelerin Türkçeden çıkarılmasını savunur. Ayrıca Türkçenin çağdaşlaştırılmasını terim açısından İslamlaştırılmasını böylece İslam dünyasıyla dilsel uzaklaşmasını engellemektir. Fakat Ziya Gökalp, dil konusunda tasfiyeci, dolayısıyla katı bir öz-Türkçeci değildir. Türk kökenli Orta Asya toplumlarından kelime aktarılmasına bile karşı çıkmaktadır. Onun tüm çabası Türkçeyi her düzeydeki halkın kolayca anlayabileceği ve iletişim kurabileceği bir araç haline getirmektir.