Türkçe kökenli sözlerde artlık-önlük uyumu vardır: Kök hecedeki ünlünün niteliği,
sonraki hecelerdeki ünlünün art ya da ön olmasını belirler. böl-ge-le-ri-miz-den, baş-kanla-rı-mız-dan örneklerinin ilkinde sözcük kökündeki ünlü ön (ö) olduğu için sonraki
hecelerdeki ünlülerin de tamamı öndür. İkinci örnekte ise sözcük kökünde art ünlü (a)
bulunduğu için, köke gelen bütün eklerin ünlüleri de arttır. Türkçedeki art (kalın) ünlüler: a,o,ı,u; ön (ince) ünlüler: e,ö,i,ü şeklindedir.