Dönemin Türkiye’sinde, tarımdaki mülkiyet ilişkileri ve işletme dağılımı, yüksek bir toprak merkezileşmesini göstermişti. 1920’li yıllarda kırsal kesimde topraksız köylünün oranı %50’ye yaklaşmıştı. Ayrıca bu dönem, “geçimlik kesim” ya da “küçük çiftçi” olarak anılan kalabalık bir kitlenin de kendi geçimlerini bile karşılayacak gelir elde edemediği bir dönemdi.