TBMM’yi “olağanüstü yetkili bir meclis” olmaktan çıkaran 1924 Anayasası 102. maddesiyle anayasanın nasıl değiştirileceğini hükme bağlayarak TBMM’nin kuruculuk niteliğine son vermişti. Ulus egemenliğine dayanan cumhuriyet güvence altına alınmış, “Türklük” etnik değil, tamamen hukuksal bir kavram olarak ele alınmıştı. 88. maddeye göre “Türkiye’de din ve ırk ayırt edilmeksizin vatandaşlık bakımından herkese Türk denir” denilerek hem ırka hem de dine dayanan vatandaşlık tanımı reddedilmişti.

1924 Anayasası esnek ve geliştirici hükümlere de açıktı. Bu sayede devrimler geliştikçe bu gelişim, yapılan değişikliklerle Anayasaya yansıtılabildi. Bu yönde ilk ve en önemli değişiklik 10 Nisan 1928’de yapıldı. 2. maddede yer alan devletin dininin İslam olduğu hükmü ile 26. maddede TBMM’nin görevleri arasında en başta sayılan “dinsel hükümlerin yerine getirilmesi” yükümlülüğü kaldırıldı. Ayrıca 16. ve 38. maddelerde bulunan milletvekillerinin ve cumhurbaşkanının göreve başlarken yapacakları ant içme formülündeki dinsel sözcük kaldırıldı. Bu değişikliklerle anayasa laikleştirilirken devletin hangi dinden olursa olsun yurttaşlarına eşit yaklaşmasının önündeki engel de kaldırılmış oldu.