Anadolu Selçuklu Dönemi sırlı tuğla minareleri, Sivas Ulu Camii (1213), Konya İnce Minare Medresesi (1264)’nde bulunmaktadır. Beylikler Dönemi’nden İznik Yeşil Cami (1378) ve Birgi Ulu Camii (1312) minareleri daha az ve daha sade sırlı tuğla süslemeye sahip en bilinen örneklerdir. Sırlı tuğlanın kubbede kullanıldığı en önemli yapılar arasında Malatya Ulu Camii (1247), Konya İnce Minareli Medrese (1264) sayılabilir. Sırlı tuğlalarda, malzemeye bağlı olarak başta geometrik olmak üzere yazı ve daha az bitkisel kompozisyonlar yapılmıştır. Her tür yüzeyde, yaygın olarak kullanılan kare, dikdörtgen, üçgen ve çokgen formunda tek renk sırlı çiniler değişmez çini grubu olmuştur. Bunlarda turkuaz, mor, kobalt mavi ve yeşil renkli sırlar kullanılmıştır. Anadolu’da Selçuklu Dönemi’nde en yaygın olarak çini mozaik tekniği kullanılmıştır. Yapılacak desene göre tek tek hazırlanan çini parçalarının harç aracılığıyla bir araya getirilmesi ile uygulanan, oldukça uğraştırıcı bir tekniktir. Mimaride mihrap, kubbe, kubbeye geçişler, kemer, alınlık ve duvarlar olmak üzere hemen hemen her yüzeyde ve ayrıca lahitlerde kullanılmıştır. Konya Aleaddin Camii (1220), Konya’daki Beyhekim Mescidi (1270), Sadrettin Konevi Camii’nin (1274) mihrapları çini mozaik tekniğinde yapılmışlardır. Bu teknik, en yoğun biçimde kubbe ve kubbe geçişleri ile eyvanların duvar, kemer ve tonozlarında kullanılmıştır. Konya Karatay Medresesi (1251), Konya Sırçalı Medrese (1242), Konya Sahip Ata Türbesi (1283) ve Tokat Gök Medresesi (1270) çini mozaik tekniğinde süslemeleri bulunan yapılardır.