11. yüzyılda beyaz hamurlu üretim gerilemeye başlamış, kırmızı hamur ön plana çıkmıştır. Kırmızı hamurlu seramik yüzeyini kaplayan astarın ve hamurun tam kurumadan bir alet yardımıyla çizilerek ya da kazınarak kaldırılmasıyla, hamur renginin ortaya çıkarıldığı sgraffito tekniği, Bizans seramiklerinde kullanılan en yaygın bezeme tekniğidir. Bu tekniğinin, kazıma işlemi sırasında kullanılan aletin ince veya kalın uçlu olmasına ve desenleri yapma biçimine göre kendi içinde ince sgraffito, kazıma (incised), derin oyma (champlevé) gibi çeşitlemeleri vardır. Bu teknikler; tek, ikili veya üçlü olarak bir arada kullanılmışlardır. Sıraltı boyama tekniği tek olarak ya da bu tekniklerle birlikte seramik bezemesindeki yerini devam ettirmiştir. Kırmızı hamurlu, astarlı, yeşil ve kahverengiyle bezemelerin yapıldığı sıraltı boyama tekniğinde sır, renksiz ve şeffaftır. 13. yüzyıla kadar bu tür seramikler devam etmiştir. Yüzeyi kaplayan astarın ince uçlu bir aletle ince çizgiler hâlinde kazındığı ince sgraffito tekniği, Erken Bizans seramiklerinde görülmeye başlamıştır. Temiz, pürüzsüz, krem rengi astarlı ve genelde sarı sırlı örneklerdir. Astarın daha enli uçla, kalın çizgiler biçiminde kazındığı incised tekniği ise krem rengi astarlı, genelde yeşil ve hardal sarısı sırlı seramiklerdir.