Uluslararası işletmelerde insan kaynağı literatürde farklı biçimlerde ifade edilmektedir. Bu fark yatırımın yeri ve çalışanın hangi ülkeden olduğuyla ilgilidir. Yatırım yapan ülke ana ülke olarak adlandırılmaktadır. Yatırım yapılan ülke ise ev sahibi ülkedir.  Uluslararası işletmelerdeki insan kaynakları yönetimi birkaç farklı çeşit çalışanı dikkate almak zorundadır. Bunlar;
• Ana ülke, uluslararası işletmenin merkezinin bulunduğu ülkedir. Örnek olarak;
Toyota Motor’un ana ülkesi Japonya, Nestle’nin İsviçre’dir (Filizöz,2003). Yurt dışında
görev yapanlar, çalıştıkları ülkeden başka yerden gelen insanlardır. Ana ülkeden
gelen yurt dışında görev yapanlara ana-ülke vatandaşı denir.
• Ev sahibi ülke, uluslararası işletmenin yatırım yaptığı ülkeler olarak tanımlanabilir.
Örnek olarak; Toyota Motor’un Türkiye’de yaptığı ortak yatırımda ev sahibi ülke
Türkiye olmaktadır. Yerel çalışanlar, birimin bulunduğu (fabrika, satış birimi vs.)
ev sahibi ülkeden gelirler. Bu tür çalışanlar ev sahibi ülke vatandaşları olarak adlandırılır.

• Üçüncü ülke ise; uluslararası işletmelerin gerek ürünlerini sunduğu, gerekse personel
sağlayarak ilişki içerisinde olduğu diğer ülkeleri ifade etmektedir. Örnek olarak;
Toyota Motor Türkiye şubesinde Japonya ve Türkiye kökenli çalışanların dışında
farklı ülkelerden personel istihdam etmektedir. Ana ve ev sahibi ülke dışında
başka ülkeden gelenlere üçüncü ülke vatandaşları denir.