Hunlar, yalnızca göçebe grupların bir araya geldiği düzensiz bir topluluk olmayıp aksine en küçük birim olan ailede bile düzenin ve örgütlenmenin göze çarptığı bir sosyal yapıya sahiptir. Aile bu sosyal düzenin çekirdeği durumundaydı. Temel esas kan akrabalığına dayanıyordu. Türklerin dünyanın dört bir yanına dağılmış oldukları hâlde kimliklerini korumuş olmaları Hunlardan bu yana aile yapısına verdikleri önemden kaynaklanmaktadır. Bu durumun en iyi kanıtı ise Türk dilindeki akrabalık ifadelerinin çokluğudur. Sanıldığının aksine geniş aile tipinde değil, çekirdek aile tipinde bir örgütlenme söz konusudur. Dışarıdan evlenme (exogami)nin esas olduğu ve evlenen oğulların hisselerini alıp yeni aile kurmak üzere baba evinden çıktıkları, baba evinin ise en küçük oğula kaldığı bir yapı bulunmaktadır.