Suç politikası açısından suçun oluşumunu engelleyen kurumlardan biri de gönüllü vazgeçmedir. Elinde suç işleme imkânı olan kişinin, suç hareketlerine başladıktan sonra fiilini tamamlamayarak yarıda kesmesi veya suç hareketlerini bitirmekle beraber neticenin oluşumuna mani olması teşvik edilmesi gereken durumdur. Kanun koyucu da bunu Türk Ceza Kanunu’nda düzenlemiştir. Buna göre: “(1) Fail, suçun icra hareketlerinden gönüllü vazgeçer veya kendi çabaları ile suçun tamamlanmasını ya da neticenin gerçekleşmesini önlerse teşebbüsten dolayı cezalandırılmaz fakat tamam olan kısım esasen bir suç oluşturduğu takdirde, sadece o suça ait ceza ile cezalandırılır” (Türk Ceza Kanunu md.36). Bu düzenleme eski Türk Ceza Kanunu’ndaki düzenlemeden daha ileridir. Çünkü, eski kanunda sadece “ihtiyariyle vazgeçme” olarak gönüllü vazgeçmeye ilişkin bir düzenleme yer alırken yeni kanun sadece hareket kısmını değil, neticenin gerçekleşememesini de düzenlemiştir. Etkin pişmanlık olarak isimlendirilebilen bu düzenleme, suç politikası açısından daha doğru olmuştur.