Yeni okuryazarlıkların ortaya çıkışındaki tetikleyici unsur, 1990’lı yıllardan itibaren gelişimi hız
kazanan bilgi ve iletişim teknolojileridir. Bilgi ve
iletişim teknolojilerindeki gelişme ile okuryazarlık kavramı alfabe ve kâğıt temelinden sıyrılmıştır.
Yazılı metin dışında da görselleri kullanarak anlam
oluşturma süreci ortaya çıkmıştır. Özellikle 1990’lı
yılların başlarından itibaren bilgisayar teknolojilerinin ve elektronik iletişim araçlarının günlük yaşam içerisinde önemli bir yer edinmesiyle birlikte
okuryazarlık anlayışı söz konusu araçlarla üretilen
gerek görsel, gerek işitsel, gerekse metin tabanlı bilgiyi okuma, yorumlama, anlamlandırma ve
üretme boyutunu kapsayacak şekilde genişlemeye
başlamıştır. Ayrıca okuryazarlığın anlamı hangi
konuya değinildiğine göre de göstermektedir (Williams, 2009). Yeni okuryazarlıklar; hangi konu
ile ilgili ise o konuya dair erişim, analiz, üretim,
değerlendirme süreçlerini ve bu süreçlerle ilgili becerileri kapsamaktadır. Günümüzde herhangi bir
alandaki bilgi; ses, müzik, durağan yahut hareketli
görüntü ve etkileşimli ögeler da barındırabilir. Bu
nedenle okuryazarlık kavramı sadece yazı boyutundan sıyrılmış söz konusu işitsel ve görsel öğeleri de
kapacak şekilde çok boyutlu hâle gelmiştir. Bilgi;
metin, ses, görüntü ya da bu ortamların bir arada
kullanıldığı çokluortamlar aracılığıyla sunulabilir.
Bilginin çoklu ortamda sunumu yapabilmek için
metin, ses, görüntüyü bir araya getirerek kompozisyon oluşturacak temel kuralları bilmek ve ilgili
teknik beceriye sahip olmak gerekir.