Osmanlı başkentleri olan İstanbul, Bursa ve Edirne en çok sair yetiştiren şehirlerdir (Isen 1985: 145-152). Şehzade sancakları ve beylerbeyliği merkezlerinin konumları da bu üslubun devamını desteklemiştir. Şehzade valilerin tıpkı İstanbul’daki saray gibi bir maiyet oluşturmaları, kendi tuğralarını çekebilir ve hüküm yazdırabilir olmaları, bütün bunların ötesinde tıpkı sultanlar gibi bilim ve kültür faaliyetlerinin hamileri olmaları, bu tür faaliyetlerin merkezden taşraya doğru yayılmasını sağlamıştır.