1830 ihtilâllerinde Liberalizm tam bir başarı elde edememiş ise de beklentileri arttırmıştı. Avrupa’daki kitleler artık yaşam koşullarının iyileştirilmesini, anayasa ile güvenceye alınan kişisel özgürlükler ve basın özgürlüğünün sağlanmasını talep etmekteydi. Üstelik 1840’lardan itibaren daha da ağırlaşmaya başlayan iktisadi bunalım, tüm Avrupa’yı etkisine almıştı. 1845’te patates mahsulü çok kötüydü, 1846 ve 1847 yıllarındaki hasat da sadece küçük bir artışa işaret etmekteydi. Tahıl üretimindeki benzer düşüşler, sefaleti ve sıkıntıları alt sınıflar arasında yaygın hale getirerek yiyecek fiyatlarını yükseltti. Tüm bu nedenlerle 1848 ihtilâlleri, kıta Avrupası’ndaki çoğu ülkede, farklı toplumsal sınıflar ile meslek kollarının üyeleri arasındaki geçici işbirliğinin sonucu gerçekleşti. 1848 itibarıyla ayaklananların çoğu, her yerde iktisadi değişimlerin getirdiği sorunlarla karşı karşıya olan zanaatkârlardı. Hükümetler, zanaatkârların çıkarlarını göz önünde bulundurma konusunda isteksizdi. Zanaatkârlar, 22 Şubat’ta Paris, 11 Mart’ta Viyana ve Prag ve 17 Mart’tan sonra da Berlin sokaklarına çıktılar. Eylemcilerin geriye kalan kesimlerinden olan köylü ve işçiler açısından da 1840’lı yıllar oldukça zor geçmekteydi. Avrupa’da sanayinin gelişimi, şehirli ve kırsal nüfus oranlarında değişime sebep olmuştu. Köylü ve işçilerin kötü olan hayat şartları daha da yaşanmaz hale gelmişti. Köylü sınıfı gelirinin büyük kısmını vergiye ödemekteydi. Çiftlikler yoksullaşırken binlerce köylü mülkü açık arttırmayla satışa çıkarılıyordu. İşçilerin durumu daha da kötüydü. Hemen tüm politik haklardan yoksun bulunan işçiler, gülünç denecek kadar az bir ücret karşılığı günde 16-18 saat çalışıyorlardı.