Albert Bandura’nın (1925) öncüsü olduğu bu kuram gelişimde öğrenmeye, öğrenmede de çevresel etkenlerin önemine vurgu yapar. Bandura’ya göre bireyler gözlem yoluyla, taklit ederek ve model alarak öğrenirler. Örneğin bir çocuk annesinin yaşlılara sevecen ve yardımsever davranışlarını gözlediğinde bu davranışları yaşlılara veya kendi arkadaşlarına sergileyebilir. Benzer bir biçimde çocuk bir arkadaşının ödevini yapmadığı için öğretmenden azar işittiğini gördüğünde bu durumdan kendisine bir sonuç çıkarır, azar işitmemek için ödevini yapar. Klasik koşullanma ve edimsel koşullanmadan farklı olarak bireylerin birşeyleri öğrenmesi için illa ki kendilerinin ödül almasına ve cezaya maruz kalmasına gerek bulunmamaktadır