Birtakım rol ve enerjilerini kaybeden yaşlılar, yaşamlarında kısa bir sürenin kaldığı düşüncesi ve azalan kapasitelerinden kaynaklanan ilgisizlik nedeniyle toplumsal beklentilerden uzaklaşmayı, yaşamdan geri çekilmeyi seçerler.

Yaşlı, yaşlanmayla birlikte kendine döner ve toplumdan kopar, daha pasif roller arar ki bu kişisel doyum için gereklidir.

Kendinî aktif yaşamdan çeken yaşlılar hem daha yüksek yaşam doyumu ve mutluluk duymakta hem de daha gerçekçi değerlendirmeler yapabilmektedirler.

Toplumsal ilişkilerin ve etkileşimin zayıflaması, yaşlı insanlar için bir özgürlük artışıdır. Çünkü diğer insanlarla ilişkiler bir kalıplar takımını gerektirir.

Aktif yaşlı bireyler, aktif olamayanlara göre mental ve fiziksel açıdan daha sağlıklı ve hayatlarında daha fazla mutludurlar. Mutsuzluk getiren temel unsur, çalışma hayatının dışında kalmaktır.