Her şeyin din ve tanrı merkezli bir anlayışla bezendiği Orta Çağ düşüncesinde ne insan değerli bir varlıktı ne de demokrasi kavramı. İnsan sadece Tanrısal olana itaat eden bir varlıktı. Tanrısal olanı temsil ettiği iddiasıyla ilahi bir güç atfedilen yöneticiler Orta Çağ’da egemenlik alanlarını daraltacak hiçbir düşünce kıvılcımının yeşermesine izin vermemişlerdi. Dolayısıyla Orta Çağ’da örgütlü bir insan hakları düşüncesi hiç gelişmemişti.