Çünkü bu tür ilk temsilcilerini 1940’larda bulur. Çağımızın Dede Korkut’u Mustafa Necati Sepetçioğlu’dur. Osmanlı İmparatorluğu öncesini de konu ederler. Yazılarda biz dili hakimdir.

İlk Türk kadın romancı olan Fatma Aliye Hanım (1864 -1936), önceleri Fransızca’dan tercümeler yapmış, sonraları ise Ahmed Midhat Efendi üslûbunu andıran romanlar yazmıştır.

Fransızca’dan tercümeler yapan Fatma Aliye Hanım (1864-1936) sonraları Ahmed Midhat Efendi üslubunu andıran romanlar yazmıştır. 1892 yılında yayınlanan “Muhaderat” adlı ilk romanında kadın problemlerini ele almıştır.

Gelenekçi romanın ilk örneklerinden olan ve Halide Edip Adıvar tarafından kaleme alınan eser Yeni Turan’dır.

12 Mart ve 12 Eylül’ün yanlış uygulamalarını konu edinmesi, Adalet Ağaoğlu’nun romanlarında söz konusu ettiği konulardan biridir.

Çünkü Taif’te Ölüm Mithat Paşayı, Paris’te Son Osmanlılar padişahlık rejimine karşı Türk Aydınlarının verdiği mücadeleyi, Gazi ve Fikriye Mustafa Kemal’in hayatını, Abdülmecit Abdülmecit’in hayatını ve Hava Kurşun gibi ağır ise Nazım Hikmet’in hayatını anlatmaktadır.

Ayşe Kulin biyografik roman türünden eserler vermiştir.

Estetik düzeyi kısmen düşmekle beraber konu, izlek ve anlatım teknikleri bakımından zengin bir çeşitlilik dikkati çekmektedir. toplumsal yaşam tüm kurumları ile ve yeni anlatım formları içinde romanlarda yankısını bulur.

Gençliğim Eyvah (1981), 1970’li yıllarda Türkiye’yi kan gölüne çeviren anarşinin otopsisidir. Romanda, boşa harcanan gençliklerin hikâyesi yanında, Türkiye’nin içine düşürüldüğü kaosun da grafiği çizilir. Türkiye’de toplum hayatını sarsan demagojiler, bunlara karşı vatansever insanlara düşen görev ve sorumluluklar sergilenir.

1938 doğumlu olan Ayla Kutlu “Bir Göçmen Kuştu O” (1985), “Hoşçakal Umut” (1987), “Kadın Destanı” (1994), “Emir Beyin Kızları” (2000) romanlarını kaleme almıştır. Edebiyatımızda modern akımların izinde yazan kadın yazarlardan biri olarak değerlendirilmektedir.

Hüseyin Nihal Atsız (1905-1975), eski Türk geleneğine ayna tuttuğu romanlarıyla Türkçü/milliyetçi söylemin öncü ismi olarak dikkati çeker. 1923 sonrası inşa edilmek istenen kimliğin oluşumuna Orta Asya’daki kültür değerlerimizi katmayı amaçlayan Atsız Bozkurtların Ölümü (1946) ve Bozkurtlar Diriliyor (1949) romanlarında Türk milletinin cesur, bilgili, bilinçli, fedakâr ve kahraman idarecilere sahip olduğu zamanlar büyük işler başardığını, en zor şartlarda bile istiklal düşüncesinden vazgeçmediğini vurgular.

Müfide Ferit Tek Rusya’da esaret altında yaşayan Türkler’in siyasal ve sosyal problemlerini ortaya koymuştur. Anadolu dışındaki Türkler’i kucaklamak arzusu söz konusudur. Bu arada kadının toplum içindeki sorumluluğuna da değinmektedir.

Bir başka akademisyen yazar İskender Pala (1957-), eski edebiyatın anlatma formlarından yararlanarak divan kültüründen beslenen tezli romanlar kaleme alır. İlk romanı Babil’de Ölüm İstanbul’da Aşk (2003) bilimkurgu, mesnevi ve post-modern romanın kesiştiği bir eserdir.

Oğuz Atay’ın birtakım dinsel ve mitolojik mitoslardan da yararlanarak yerleşik düzenin değer yargılarıyla, zevkleriyle, yaşama biçimiyle uzlaşamayan, topluma yabancılaşmış insanların yaşamını anlattığı romanı Tutunamayanlar’dır. Amacı, içinden çıktıkları topluma yabancı, her şeyi ideolojik söylemle çözümlemeye çalışan yarı aydınlarla alay etmektir. Atay, bu kadarıyla yetinmez, üst kurmaca tekniğini kullanarak, kokuşmuş olarak nitelediği, yerleşik düzenin tüm değer yargılarını sarsar. Berna Moran’ın söyleyişiyle Tutunamayanlar, bu özellikleriyle birbirine zıt dünya görüşlerine sahip iki zümrenin, “tutunanlar”la “tutunamayanlar”ın romanıdır. Tutunamayanlar, ele aldığı konu, konuyu işleyiş tarzı ve iç monolog, bilinç akışı, alıntı gibi yeni anlatım tekniklerini kullanması bakımından Tanpınar’ın izini süren bir romandır.