Yeni ve modern anlatım tekniği, zaman ve terkip bakımından getirdiği teklifleri, bir uygarlığa özgü değerleri vermesi ve nihayet şiirsel üslübu ile Türk romanında çığır açan yazarımız Ahmet Hamdi Tanpınar’dır.

Gülün Babası adlı eser Sevinç Çokum’a ait değildir.

Öyküleme ve betimleme tekniklerini kullanarak gerçek kişileri roman kurgusu içinde anlatan metinlere edebî biyografi ya da biyografik roman denir.

Cevap şıkkı dışındaki şıklardaki romancılar yurtdışına göç eden göçmenlerin hayatlarını anlatan eserler yazmışlardır.

Gezgin, Cam ve Elmas, Şey-Bir Ömer Hayyam Anlatısı, Anka gibi romanlarıyla Sadık Yalsızuçanlar (1962-), son dönem Türk edebiyatında biyografik romanın dikkat çekici yazarları arasındadır.

Semiha Ayverdi’nin kaleme aldığı Aşk Budur isimli romanda (1938), karşılıksız bir aşkın sunduğu ruh hâlini dile getirir. İhanetin yalnızca duygu boyutunda yaşandığı eserde, bir bakıma gerçek aşkın Allah’ta gizli olduğu sezdirilmektedir. Yani maneviyatçı görüşe sahip bir bakış açısıdır.

Konularını daha çok yakın çevresinden ve gözlemlerinden alan, toplumdaki sıra dışı yaşayışları işleyen ve bu ilişkileri aşk potasında eriterek yoğuran bir romancı kimliğine sahip yazar Selim İleri’dir. Destan Gönüller, Ölünceye Kadar Seninim, Yarın Yapayalnız gibi eserler İleri’nin tanınan eserleri arasındandır.

1980’lerden itibaren roman yazmaya başlayanlar, toplumsal sorunları ele almakla birlikte biçim ve sanat kaygısını ön plana çıkarırlar. Bu değişimin temelinde Sovyet Bloku’nun çözülmesi, küreselleşme, toplumdaki yerleşmiş ahlâk normlarının değişmesi gibi dünyadaki gelişmelerin ve kuşak romancılarını politize olmaktan bir ölçüde uzaklaştıran 12 Eylül harekâtının etkisi olduğu açıktır. Bu yeni açılımın gereği olarak, ele alınan konuların da birtakım zıtlıklara değil, buluşma noktalarına doğru kaydığı dikkati çeker. Artık, zaman, mekân, olay, anlatıcı gibi geleneksel biçim anlayışı dışında, yapısalcı dil kuramlarını esas alan yeni roman ögeleri olan simgeler, mitler, yeni imgelerle örülü bir sanat anlayışı, biraz el yordamıyla da olsa, romanda uygulama alanı bulmaktadır. Romanlarda, anlatılan konudan ziyade nasıl anlatıldığı öne çıkmış, anlatım aracı olan dil, başlı başına romanın temel ögeleri arasında yer almıştır. Fransız İhtilali ile birlikte önem kazanmaya başlayan Bağımsızlık düşüncesi bu dönemin konusu değildir.

Ayşe Kulin, büyükbabasından başlayarak ailesinin macerasını dört romanda toplar. Bunlar sırasıyla Veda - Esir Şehirde Bir Konak (2007), Umut (Hayat Akan Bir Sudur) (2008), Hayat - Dürbünümde Kırk Sene (1941-1964), Hüzün - Dürbünümden Kırk Sene (1964 - 1983) romanlarıdır. Bu romanlarında Ayşe Kulin, Osmanlı’nın son günlerinden Cumhuriyetin ortalarına kadar, ailesinin yaşadıkları çevresinde, Türkiye’nin öyküsünü anlatır.

“Git Kendini Çok Sevdirmeden”, “Bu İşte Bir Yalnızlık Var” adlı eserleri veren son dönem yazarımız Tuna Kiremitçi’dir.

Yeni açılımlara açık olan genç kuşak romancılar, 1960’lı yıllardan başlayarak aydın problemi çevresinde ve büyük kentin sorunları arasında ezilen Türk entelektüelinin bunalımlarını, zamanla hesaplaşmasını konu alan romanlara yönelirler. Bütün romanlarının konusunu 50’li 60’lı yılların Beyoğlu hayatından alan ve bu mekânda yaşanan renkli ve canlı hayatı anı tadında öyküleştiren Demir Özlü gibi romancılar dikkat çeker.

Romanlarında klasik anlatım tekniklerinden saparak bilinç akışı ,iç monolog gibi yeni anlatım teknikleriyle kendine özgü bir yol tutturan Adalet Ağaoğludur.

Kaderin Cilvesi-Hüseyin Rahmi Gürpınar doğrudur.

Ülker Fırtınası (1938) Doğu ve Batı müziği icracısı iki sanatçının yaşadıkları ve hayatları, Ciğerdelen (1947) de ise tasavvuf perspektifinde Macaristan’daki Türk uç Beyleri kurgusuyla akıncıların hayatı ele alınmaktadır. Dineyri Papazı (1955) ise zengin- fakir katmanı arasında geçen bir aşk hikayesini anlatmaktadır. Aşk Bu İmiş (1939) ise soru kökünde bahsi geçen yazarın bir eseri değil Samiha Ayverdi’nin bir eseridir.