Oğuz Atay’ın Bir Bilim Adamının Romanı Mustafa inan, Türkiye’de biyografik roman türünün en iyi örneklerindendir. Roman, yazarın İTÜ’den öğrencisi olduğu Prof. Dr. Mustafa inan’ın hayatı çevresinde kurgulanmıştır.

Anadolu’dan İstanbul’a göçle birlikte yaşanan kültür yozlaşmasına göndermeler yapan, İstanbul’un yozlaştıran değil yozlaşan mekân olarak ele alındığı, 1989 yılında basılan Sevinç Coşkum romanı Gülyüzlüm’dür.

Çünkü bu türde betimleme teknikleri kullanılır. Romandaki karakterler ünlü kişilerdir. Sadece kurmaca özellik taşımazlar ayrıca belgesel niteliğindedirler. Tamamıyla nesnel değildirler romanın öznel özelliklerini de taşırlar. Fakat bu türün diğer bir adı kurmaca olmayan kurmacadır.

Doğru cevap Anka seçeneğidir. Çünkü Babil’de Ölüm İstanbul’da Aşk ,Katre-i Matem,Şah Sultan,Od-Bir Yunus Romanı romanları İskender Pala’ya ait iken  Anka romanı Sadık Yalsızuçanlar’a aittir.

Önceleri popülist çizgide yazan Suat Derviş sonradan toplumcu-gerçekçi çizgiye yönelir.

1960’lı yıllarda dini değerler çerçevesinde kurgulanan gelenekçi romanın bu yöndeki ilk örneği olan ve Ömer Okçu tarafından kaleme alınan eser Minyeli Abdullah’tır.

Kemal Tahir, Devlet Ana romanında Osmanlı Devleti’nin kuruluş sürecini anlatmaktadır.

Müfide Ferit Tek , Halide Nusret Zorlutuna
ve Şükufe Nihal Başar Cumhuriyet döneminde yetişen kadın yazarlardandır.

Bu türün ortaya çıkmasındaki temel nedenler arasında ticari kaygı değil daha çok roman kahramanına olan bağlılık, sevgi, unutmama ve vefa motivasyonları ağırlıkla bulunmaktadır.

Oğuz Atay’ın ünlendiği alan romandır. Diğer yazarlar ise Edebiyatın farklı alanlarında ünlenmişlerdir.

Nisan Yağmuru (1997) isimli roman Emine Işınsu’ya aittir.

Destan Gönüller isimli eser Adalet Ağaoğlu tarafından değil Selim İleri tarafından kaleme alınmıştır.

Mahmut Makal, Bizim Köy 1950 (aslında köyle ilgili notlardan oluşan bir kitap); Orhan Hançerlioğlu, Ekilmemiş Topraklar 1954; Kemal Tahir, Sağır Dere 1955; Yaşar Kemal, İnce Memed 1955; Yaşar Kemal, Teneke 1955; Talip Apaydın, Sarı Traktör 1958; Fakir Baykurt, Yılanların Öcü 1959; Fakir Baykurt, Irazca’nın Dirliği 1961; Kemal Bilbaşar, Cemo 1966; Hasan Kıyafet, Gominis İmam 1969; Kemal Tahir, Büyük Mal 1970; Abbas Sayar, Yılkı Atı 1970; Dursun Akçam, Kanlı Derenin Kurtları, 1976 toplumcu gerçekçi köy romanı ve yazarlarına örnektir.

Gelenekçi roman ilk dört şıkta verilen özellikleri göstermektedir. Buna göre gelenekçi roman romantik bir tavrın takipçisidir. Gelenekçi romanda klasik olay kurgusuna rastlanır. Gelenekçi romanda yerel ağızların kullanıldığı görülür. Gelenekçi romanda kronolojik zaman kullanılır. Ancak son seçenekte verilen ifadenin aksine gelenekçi roman milli ve İslami duyarlılıktan beslenir.

Çünkü romanın görevleri arasında insansız toplumsal gerçekleri anlatmak yoktur. Bilakis toplumsal gerçekler içerisinde insan ilişkilerini, bu ilişkilerin belirlediği davranışları, biçimlendirdiği bilinci ve bu bilincin oluşturduğu değişimi anlatır.

Geleneksel edebiyat toplumun değerleriyle barışık, klasik kurguya sahip, etik kaygıların estetik kaygılarının önünde olduğu öncelikli hedefi mesaj vermek olan bir türdür.Çünkü bu edebiyat türü romantik bir tavrın takipçisidir.

Alev Alatlı dönemin toplumcu gerçekçi eserler veren yazarı değildir.

Çağdaş Türk Romanı Talat Uzunyaylalı’nın Efsane Kadın Nene Hatun’unda Rus işgaline karşı Erzurum’u ayaklandıran Nene Hatun anlatılmıştır.