2872 sayılı Çevre Yasası “katılım” konusunda çeşitli hükümler getirmiştir. Kanun’un 1. maddesinde, çevrenin “bütün vatandaşların ortak varlığı” olduğu, 3. maddenin (a) bendinde “çevrenin korunması ve çevre kirliliğinin önlenmesinin gerçek ve tüzel kişilerle vatandaşların görevi olduğu” belirtilmiştir.(Çeldiriciler gerçek dışıdır.)

“Sürdürülebilir kalkınma” kavramını resmi olarak ilk kez 1987 yılında yayınlanan ve Brundtland Raporu olarak da bilinen Ortak Geleceğimiz adlı raporda uluslararası düzlemde tartışmaya açılmıştır.

1982 anayasasında çevre hakkı 56. Maddeyle düzenlenmiştir.

Türkiye’de çevre politikalarının oluşturulması ve çözüm önerilerine yönelik en önemli çalışma ve politika belgesi ise Ulusal Çevre Eylem Planı (UÇEP) olmuştur. Yedinci Beş Yıllık Kalkınma Planı döneminde, Dünya Bankası’nın desteği ile hazırlanan ve 1998 yılında Devlet Planlama Teşkilatı (DPT) tarafından yayınlanan UÇEP Raporu, bugüne kadar çevre alanında hazırlanmış Türkiye’deki en kapsamlı politika dokümanıdır. Çevre ve kalkınma politikalarını uyumlu hale getirmek amacıyla, birçok alan ve sektör için önerilen somut eylemlerden oluşan UÇEP’in yasal bir bağlayıcılığı olmadığı
için, hukuksal yaptırımları da olmamıştır.

Kirleten Öder kavramı bu politikanın öne çıkan ilkesi olmuştur. Bu yaklaşım, onarımcı politika olarak tanımlanmaktadır. Doğru cevap D'dir.

Bilim ve teknolojideki gelişmelerle, iletişim ve bilgi toplumunun yarattığı küreselleşme, beraberinde doğal varlıkların tükenmesi ve yok olması tehlikesini gündeme taşımaktadır. Bu arada, “önce gelişme, sonra çevre” yaklaşımının, son yıllarda ekonomik gelişmelerin ve küreselleşmenin yaşamı tehdit ettiğinin algılanması ile birlikte yerini, “gelişme ve çevre arasındaki denge” düşüncesine bıraktığı görülmektedir. Bu anlayış değişikliğine karşın, zengin ülkelerle yoksul ülkeler arasındaki eşitsizlikler sürekli büyümektedir. Buradan hareketle, gerek ulusal gerekse de uluslararası ortamlarda, “çevre politikası” her zamankinden çok daha büyük bir önem kazanmaktadır.

Çevre yönetiminin amacının ve konusunun, çevre ve doğal varlıkların yönetilmesi olmadığı kabul edilmelidir.

Kaynak kullanımının azaltılması, geri dönüşüm ve geri kazanım

Kirlilik önleme

Doğal varlıkların korunması ve geliştirilmesi

Çevre koruma ve çevre sorunlarını giderme süreçlerinde halk katılımı

Yukarda verilenler çevre yönetiminin amacı ve temel ikeleri arasındadır. Doğanın yani ekosistemin sahip olduğu özyönetim düzeni nedeniyle, çevre
yönetiminin amacının ve konusunun, çevre ve doğal varlıkların yönetilmesi
olmadığı kabul edilmelidir.

Verilen ifadelerden I ve II numaralı olanlar doğrudur. Diğerleri Yanlıştır. Doğru cevap D'dir.

Doğadaki alıcı ortamların kirlilik özümseme kapasitelerinin aşılmaya başlanması, doğal ortamdaki dengelerin geri dönüşü zor, neredeyse imkansız bir şekilde değişiyor olması, çevre kirliliği kaynaklı büyük ölçekli sağlık sorunlarının gündeme gelmesi ve doğal varlıkların hızla tüketilmesi gibi süreçler sonucu ortaya çıkan ekolojik kriz, bu sorunun çözümüne yönelik arayışları ve farklı yönelimleri gündeme getirmiştir. Atıksu arıtımının hızla yaygınlaşması ise ekolojik açıdan yararlıdır.

Çevre yönetimi süreci; politika, planlama, yönlendirme, eşgüdüm ve denetleme gibi aşamalardan oluşur.

Bütünsellik

I, II, V numaralı olanlar doğrudur. Doğru cevap D'dir.

Hava kirliliği bitkiler üzerine genel olarak üç şekilde olumsuz etki yapmaktadır. Yaprak dokularının tahrip olması, Yaprakların sararması veya başka renklere dönüşmesi, büyümenin yavaşlamasıdır. I ve II seçenekleri doğru ifadeleri içermektedir.

İlk kez resmi olarak uluslararası düzlemde 1987 yılında yayınlanan ortak geleceğimiz raporu ile tartışılmaya başlanmıştır. 

1982 Anayasasının çevre hakkına yönelik düzenlemesinin ardından, 9 Ağustos 1983 tarihinde 2872 sayılı Çevre Yasası yürürlüğe girmiştir. (Çeldiriciler gerçek dışıdır)

1978 yılında, ilk kez çevre politikalarının oluşturulması amacı ile Başbakanlık
Çevre Müsteşarlığı kurulmuştur. Doğru cevap 1970'lerde olacaktır.

Ülkeler arasında zaman zaman yaşanan çatışmalar olsa dahi, çevre sorunları söz konusu olduğunda, bu sorunların küresel olması ve karşılıklı bağımlılık özelliği taşıması sebebi ile çevresel kaygılar ile bir araya gelinmeye başlanmıştır.

Uluslararası politikada çevre olgusu aşağıdaki unsurlarla birlikte ele alınmaya başlanmıştır:

I seçeneğinde, fiziksel ve doğal çevrede, yaşam ortamlarında gerçekleşen bozulmalar ve kirlenme,

II seçeneğinde, çevre sorunları, çevre sorunlarının ve çevre koruma alanındaki çalışmaların siyasal boyutları,

III seçeneğinde, çevresel güvenliktir. I, II ve III seçeneklerinin hepsi doğrudur.

1985 - 1989 dönemini kapsayan “Beşinci Beş Yıllık Kalkınma Planı”nda, kentleşme, sanayileşme ve tarımda modernleşmenin yarattığı çevre sorunlarının çözümünde temel ilkeler ortaya konmuştur.