Ceza hukuku ile medeni hukuk arasında da birçok konuda ilişki ortaya çıkmaktadır. Her şeyden önce suç teşkil eden fiiller aynı zamanda haksız fiil niteliği taşıdığı için, medeni hukukun bir alt disiplini olan borçlar hukuku bakımından tazminat sorumluluğunu gerektirmektedir. Örneğin bir kimsenin eşyasını çalmak ceza hukuku bakımından hırsızlık suçunu oluşturmaktadır (TCK m. 141). Aynı fiil borçlar hukuku bakımından da haksız fiil sayılmakta ve çalınan eşyanın tazmin edilmesi gerekmektedir.

Taksir, kastın hafifletici şekli değildir.

Hukuk devletinin en önemli özelliklerinden birisi de vatandaşı devletin keyfi muamelelerine karşı korumasız bırakmamak ilkesi gelmektedir. Bu korumayı sağlayan ilkelerin başında suçta ve cezada kanunilik ilkesi gelir. Bu ilke gereğince devlet, hangi fiillerin suç teşkil ettiğini ve bu fiillerin işlenmesi hâlinde ne tür yaptırımların uygulanacağını önceden belirlemelidir.

Kast Kanunun 21. maddesinin ilk fıkrasında “suçun kanuni tanımındaki unsurların bilerek ve istenerek gerçekleştirilmesidir” şeklinde tanımlanmıştır. Bu tanıma göre kastın, bilme ve isteme olmak üzere iki kurucu unsuru bulunmaktadır.

Sonucu öngörmesine rağmen umurunda olmaması ve kabullenmesini dikkate alırsak burada olası kastla öldürmeden söz edebiliriz.

Kanunilik ilkesine Avrupa’da ilk yer veren kanunun 1787 tarihli Avusturya Ceza Kanunu olduğu kabul edilmektedir. Daha sonra ilkeye 26 Ağustos 1789 tarihli Fransız İnsan ve Yurttaş Hakları Bildirisinde (m. 7, 8), 24 Haziran 1793 tarihli Fransız Anayasasında (m. 14), 1810 tarihli Fransız Ceza Kanununda (m. 4) ve takip eden dönemde birçok ülkenin anayasasında ve ceza kanunlarında yer verilmiştir. Ayrıca ilke, 10 Aralık 1948 tarihli Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Evrensel Beyannamesinde (m. 11, f. 2), ve 4 Kasım 1950 tarihli İnsan Haklarını ve Ana Hürriyetleri Korumaya Dair Avrupa Sözleşmesinde (m. 7, f. 2) de kabul edilmiştir

Söz konusu tanım TCK m.22 kapsamında bilinçsiz taksire işaret etmektedir.

Kasten öldürme suçunda (m. 81), bir kişinin ölmüş olması neticeyi oluşturmaktadır.

Devletler hukuku ile ceza hukukunun kesiştiği bir diğer alan da suçluların iadesi ve adli yardımlaşma konularında ortaya çıkmaktadır. Bir ülkede suç işledikten sonra bir başka ülkeye gitmiş olan kişinin, suçun işlendiği ülke tarafından yargılanabilmesi veya hakkında verilen cezanın infaz edilebilmesi amacıyla, bulunduğu devletten geri verilmesi istenebilecektir. Keza bir suç nedeniyle başlatılan ceza muhakemesi sürecinde, bir başka ülkede bulunan sanık veya tanığın dinlenmesi ve başka delillerin tespit edilerek gönderilmesi ihtiyacı ortaya çıkabilir.İşte bütün bu hallerde yapılacak işbirliğinin esas ve yöntemleri, devletler arasında imzalanan sözleşmelerle belirlenmektedir.

Kastı kaldıran hata hâlleri; suçun maddi unsurlarında hata (m. 30/1), suçun nitelikli unsurlarında hata (m. 30/2), hukuka uygunluk nedenlerinin maddi şartlarında hata (m. 30/1, 3) olmak üzere üçe ayrılır. Bu ayrıma kastı kaldıran hata türü olarak, hukuka uygunluk nedenlerinin sınırındaki yanılgıyı da eklemek gerekir (m. 27/1). Böylelikle yeni kanunun sisteminde kastı kaldıran dört hata türünün bulunduğu sonucu ortaya çıkmaktadır.

Ceza hukukunun bağlantı noktasını, yönlendirici iradenin ürünü olup belli bir maksada
yönelik olarak gerçekleştirilen fiil oluşturmaktadır. Kişi bu fiiliyle kişiliğini göstermekte,
şahsiyetini ortaya koymaktadır. Dolayısıyla somut olayda bir hukuka uygunluk nedeni
varsa, ancak bunun bilincinde bir fiili işleyen kişi hukuka uygunluk nedeninin tanınma
amacına uygun bir şekilde hareket etmiş sayılır. Bu nedenle, bir hukuka uygunluk nedeninin şartlarının objektif olarak gerçekleştiği, ancak failin bunu bilmediği bir olayda bu hukuka uygunluk nedeninden yararlanmaması gerekir. Ancak objektif olarak gerçekleşen hukuka uygunluk nedeni, neticeli suçlarda, neticenin ifade ettiği haksızlığı ortadan kaldırır. Dolayısıyla faile, sadece işlemiş olduğu fiilin ifade ettiği haksızlık isnat edilir. Buna göre, objektif olarak gerçekleşen hukuka uygunluk nedeni, neticeli suçlarda failin suça teşebbüsten dolayı cezalandırılmasını sonuçlar.

İşlediği suçta cezayı azaltan nitelikli hâl bulunmasına karşın, fail bu durumu bilmemektedir. Örneğin failin değerli bir kolyeyi çalmak isterken taklidini çalması hâlindede 145. maddedeki indirimden yararlanması gerekir.

Ceza hukuku, kendi içinde de bazı alt disiplinlere ayrılmaktadır. Bu kapsamda maddi
ceza hukuku ve ceza muhakemesi hukuku genel kabul gören ayrımı oluşturmaktadır.

Failin daha dikkatli ve özenli davransaydı çalılığın arkasındaki cismin bir av hayvanı değil, bir insan olabileceğini öngörmesi mümkündü denilebiliyorsa, taksir var demektir ve fail taksirle öldürmeden (m. 85) dolayı sorumlu tutulacaktır.

Tamamlanması için neticenin aranmadığı bu tür suçlara Suçlar yapılarında neticenin unsur
olarak yer alıp alması noktasından hareketle, “sırf hareket suçları” denir. İntihara yönlendirme (m. 84), konut dokunulmazlığını ihlal (m. 116), hakaret (m. 125), yalan tanıklık (m. 272) ve iftira (m. 267) gibi suçlar sırf hareket
suçlarındandır.

Ceza hukukunun genel hükümleri bütün suçlar için geçerli ortak prensipleri ihtiva etmektedir.
Burada esas itibariyle bir fiilin cezalandırılabilirliği için bulunması gereken koşullar ve böyle bir fiilin işlenmesine bağlanan hukuki sonuçlar gösterilmektedir.

Örneğimizde konut dokunulmazlığı ihmal edilmiş ve mala zarar verme suçu işlenmiştir. Dolayısıyla fiil hukuka aykırı olarak gerçekleşmiştir. Diğer yandan eylemde bir zorunluluk hali (donmamak amacıyla sığındığı için) söz konusu olduğu için onu kusurlu saymak mümkün değildir. Doğru cevap B' dir. 

Suç teşkil eden haksızlığı gerçekleştiren kişiye ceza ve güvenlik tedbiri olmak üzere iki tür yaptırım uygulanır.

Kesintisiz suç

Derhal uygulama, bir hükmün yürürlüğe girdiği anda ilgili olan her olaya uygulanmasını ifade eder. Buna göre ceza infaz rejimine ilişkin kanuni düzenlemeler, failin lehine mi aleyhine mi olduğuna bakılmaksızın, yürürlüğe girdiği anda cezası infaz edilmekte olan tüm hükümlüler hakkında uygulanacaktır. Ancak TCK’nın 7. maddesinin 3. fıkrasında cezanın infazıyla ilgili olmasına rağmen üç müesseseye ilişkin düzenlemeler, derhal uygulama kuralının dışında tutulmuştur. Bunlar hapis cezasının ertelenmesi, koşullu salıverme ve tekerrürle ilgili olan hükümlerdir. Bu müesseselerle ilgili değişikliklerde geriye yürüme yasağı kuralı ve failin lehine olan hükmün geriye yürümesi istisnası geçerli olacaktır.