Yeryüzünün dörtte üçünün sularla kaplı olması, sucul ekosistemlerin karasal ekosistem- lere göre çok daha büyük yaşam alanı olduğunu göstermektedir. Su ekosistemlerini kara ekosistemlerinde olduğu gibi, coğrafi sınırlarla belirlemek çok zordur. Çünkü sular, at- mosferik olaylardan karaların etkilendiği gibi etkilenmemektedir. Suların yapısında bulanan farklı maddeler farklı yaşam alanları yaratmaktadır.

Süksesyonda ulaşılan en son ve kararlı bitki örtüsüne klimaks bitki örtüsü adı verilmektedir.

U¨lkelerin su havzalarının doluluk oranı yağış miktarına bağlı olduğu için iklim değişikliğinin su havzaları ve akiferler üzerinde doğrudan bir etkiye sahip olması beklenmektedir. Gerçekleştirilen iklim senaryolarında iklim değişikliğinin yeryüzüne düşen yağış miktarını azaltacağı sonucuna ulaşılmaktadır. Diğer tüm seçenekler doğrudan etkiler arasında sıralanmaktadır. 

İklim değişikliğine; enerji üretimi, ulaşım, endüstriyel faaliyetler, tarımsal faaliyetler, orman yangınları ve atıklarından kaynaklanan başta CO2 ve metan (CH4 ) gazları neden olmaktadır. Sera gazı; CO2, CH4, N2O, hidroflorür karbonlar (HFCs), perfloro karbonlar (PFCs), sülfürhekza florid (SF6) gibi gazlardır. Ozon sera gazlarından değildir.

Toprakların su içerikleri üzerinde; başlıca arazinin topoğrafik durumu, topraktaki bitki örtüsü, toprak tekstürü (bünyesi), toprak strüktürü (yapısı), topraktaki mevcut su miktarı, toprak sıcaklığı ve toprak organik maddesinin cins ve miktarı önemli etki yapar.

Canlıların yaşayabilmesi için alınması gereken besin maddelerinin en azından minimum miktarda alınması gerektiğini savunan kuram, ilk olarak 1840 yılında Leibig tarafından bitkiler için ortaya atılmış daha sonra tüm ekolojik etmenlere uygulanmıştır.

Geçiş iklimi koşullarına bağlı olarak ürün çeşitliliği en fazla olan iklim bölgesi Marmara iklimidir.

Bitkilerde transpirasyon ve gutasyon olmak üzere başlıca iki şekilde su kaybı olmaktadır. Transpirasyon ve gutasyon dışında bitkilerde yaralanma ile de su kaybı söz konusudur. Bu tür su kaybına eksüdasyon (yaşarma) denir.

Işık şiddetinin artmasıyla bitkilerde bodurlaşma, tüyleşme ve renk değişimi görülür ve terleme artar. Işık şiddetinin azalması ise bitkinin cılızlaşmasına, sararma, beyazlaşma ve yapraklarda küçülmeye neden olur.

Tarım topraklarında erozyonun önlenmesi için bitkisel, kültürel veya fiziksel işlemler yapılmalıdır.

Kök tüylerinin sayısı çevre koşulları ile yakından ilgilidir. Bu etmenler:
• Toprağın yarayışlı su içeriği,
• Sıcaklık,
• pH (ortamın hidrojen iyonları konsantrasyonu),
• Toksik maddelerin bulunup bulunmaması,
• Elementlerin az ya da fazla bulunuşudur.

Bataklık evresi, tabanın iyice yükselmesi ve suların sığlaşması ile başlamaktadır.

Kavramlar ve anlamları aşağıdaki gibidir;
Adhezyon: Farklı maddeler arasındaki çekim kuvvetidir.
Difüzyon: Maddelerin çok yoğun ortamdan az yoğun ortama doğru kendiliğinden yayılmasıdır.
Osmotik basınç: Suyun az yoğun ortamdan çok yoğun örteme doğru hareketidir.
Kohezyon: Benzer özellik gösteren maddelerin birbirini çekmesidir.
Aerobik solunum: Oksijenli solunum demektir.

Bitki topluluklarının düzenli bir biçimde birbirini takip ederek mevcut alanı kaplamasına süksesyon adı verilir.

Genelde süksesyonlarda;
• Nudasyon (Yerleşme ortamının oluştuğu başlangıç evresi),
• Göç (Bitki üreme organlarının gelişme alanına taşınması),
• Yerleşme (Çimlenme, büyüme ve üreme olaylarının gerçekleşmesi),
• Rekabet (Dayanıklı türlerin duyarlı türlerin yerini alması ve baskın hâle gelmesi),
• Reaksiyon (Tepkime; türlerin etkisi ile habitatın değişimi),
• Kararlılık (Klimaks ya da doruk bitki örtüsünün meydana geldiği kararlı yapı), basamakları görülmektedir.

Toprakların su içerikleri üzerinde; başlıca arazinin topoğrafik durumu, topraktaki bitki örtüsü, toprak tekstürü (bünyesi), toprak strüktürü (yapısı), topraktaki mevcut su miktarı, toprak sıcaklığı ve toprak organik maddesinin cins ve miktarı önemli etki yapar.

Farklı bitki türlerinden oluşan, belirli bir bölgede yasayan, birbirleri ve çevresel faktörlerle sürekli ilişki içerisinde olan bitki topluluğuna bitki örtüsü denir.

Bitki köklerini ve toprağı istenmeyen çevre faktörlerinden korumak için toprak yüzeyinin organik veya inorganik materyaller ile örtülmesi işlemine malçlama adı verilir.

Güneş ışınlarından gelen enerji, yeşil yapraklı bitki hücreleri (klorofil) tarafından fotosentez yapmak üzere alınır ve kimyasal enerjiye dönüştürülür. Fotosentez, yeşil bitkilerin havadan alınan karbondioksit (CO2) ve topraktan alınan suyu güneş ışığı enerjisi yardımı ile klorofil pigmenti katalizörlüğü altında birleştirirerek çeşitli organik maddelerin oluşturması şeklinde tanımlanabilir.