Dış ticaret hacminde fazlalık yaşayan ülkeler arasında İran, BAE, Norveç, BDT, Suudi Arabistan ve Çin öne çıkıyor. Buna karşılık Hindistan, Türkiye ve ABD ise kronik açık veren ülkeler arasında anılıyor.

Sadece OECD son yıllara kadar en yüksek gelirli, Merkez’e dahil olan 17 ülkeyi kapsıyordu; alt-orta gelirli sınıftan sadece Türkiye OECD üyesiydi. Ancak son yıllarda üst-orta gelirli, Merkez’e yakınlığı olan bazı ülkeler (Meksika gibi) ve Doğu Bloku’nun dağılmasıyla serbestleşen ülkeler (Macaristan, Polonya vb. gibi) bu ‘zenginler kulübü’ne girebildiler.

Euro dolar karşısında gelecekte daha anlamı olacaktır. Bu anlamlılığın sebepleri şunlardır: finansman krizleriyle ortaya çıkan resesyon dünya genelinde dolar para birimine bir güvensizlik oluşturmuştur. Enerji fiyatlarının yüksekliği doları cazip bir araç olmaktan çıkarmıştır. ABD’nin başta Irak’taki savaş kayıpları doları istikrarlı bir para birimi olmaktan çıkarmıştır. Bazı ülkeler dış ticarette Dolar yerine Euro’yu rezerv para olarak kullanma eğilimine girmiştir.

4.6 trilyon dolar GSYİH’si (2005), dünya parası olmada Uzak Doğu’da ABD dolarıyla neredeyse yarışan Japonya yeni finans kurumları, dolaysız dış yatırımları ile Uzak Doğu’nun ekonomik gücü yüksek, dinamik ülkelerinden biridir.

Kişi başına 9205 dolardan daha fazla GSMH’ye sahip olan 52 ülkeye sanayileşmiş ülkeler de denilmektedir. 23’ü OECD ülkelerinden oluşmaktadır.

Enflasyonun dünya genelinde gerilemesindeki etkenler şu şekilde sıralanabilir: Ülkelerin hemen tamamı bütçe denkliği politikasıyla hareket etmeleri, küresel özellik kazanan finansman sektörü, istikrarsız ülkelere fon akışını önleyerek onları cezalandırmaları, enflasyon volkanı olarak anılan Latin Amerika ülkelerinin ekonomik istikrarları ve merkez bankalarının bağımsızlaşması.