Divan şiirinde Arap ve Fars etkisinin yoğun olması sebebiyle sıklıkla dinî şahsiyetlerin  çeşitli özelliklerinin sembolize edildiği görülür. Dünyadaki saltanatı, rüzgâra, insanlara ve cinlere hükmetmesi,
rüzgârların onun tahtını taşıması ve yedi iklimi ona gezdirmesi, hayvanlarla konuşabilmesi bir sefer
esnasında bir karınca (=mûr) ile görüşmesi gibi özellikleri ile bu sembollerden biri olan Süleyman Peygamber şiirlerde aynı zamanda güç ve iktidarın sembolüdür.

Tegazzül: Kasîde içindeki gazeldir. Kasîdedeki yeri tam olarak belirlenmiş değildir. Diğer seçenekler kaside içindeki diğer bölümleri ifade etmektedir.

A, C, D ve E şıklarındaki nazım türleri dört mısralı, B şıkkındaki nazım türü ise beş mısralıdır. Bu nedenle doğru cevap B şıkkıdır.

Tanrı’nın yüceliğini ve birliğini konu alan kasidelere tevhîd, içeriği O’na yakarış olanlara münâcât, Hz. Muhammed, Çâr Yâr (=dört halife) ve hatta On İki imam için yazılanlara da na’t adı verilmiştir. Padişahların tahta çıkışlarını kutlamak için yazılmış kasidelere cülûsiyye denir.

Bir müselleste ilk bendin son mısrası bütün bendlerin sonunda aynen tekrarlanıyorsa, bu müselles müselles-i mütekerrir; tekrarlanmıyorsa müselles-i müzdevic adını alır. Bu bilgi doğrultusunda bakıldığında doğru cevap C şıkkıdır.

Rüba'î bir edebiyat terimi olarak özel vezinlerle yazılmış dört mısralı bir nazım biçiminin adıdır. Tuyuğ, edebiyat terimi olarak dört mısralı bir nazım biçiminin adıdır.

Terkîb-i bend ve tercî’-i bend ise, kafiye düzeninde ve bu düzene bağlı olarak bendleri oluşturan nazım biriminde gösterdikleri farklılık nedeniyle diğer musammatlardan ayrılırlar. Bu iki nazım biçiminde her bend son beyitler dışında diğer musammatlar gibi değil, kaside ya da gazel gibi kafiyelenmiştir.

"Diğer şairlerin şiirleri pişkindir, ama pişkin soğandır; eğer bu şiirler (bu kasidedeki beyitler) hamsa da ham anberdir" anlamına gelen beytin muhtevasına bakıldığı zaman şair kendi şiirini övmektedir. Dolayısıyla şairin kendine yönelik bir bir övünmesi söz konusudur. Kasidede şairlerin kendini övdükleri bölümlere fahriyye denilmektedir. Bu nedenle doğru cevap C şıkkıdır.

Ta’şîr:  Edebiyat terimi olarak bir gazelin her beytinin önüne aynı vezinde ve ilk mısraları ile kafiyeli sekiz mısra eklenerek elde edilmiş bendlerden oluşan bir nazım biçiminin adıdır.

Kafiye düzeni şöyledir: aaaaaaaa(aa), bbbbbbbb(ba) . . .

Edebiyatımızda az kullanılmış nazım biçimlerindendir.

Müstezâd, bir edebiyat terimi olarak gazelden türemiş ve mısralarının biri uzun biri kısa olmak üzere belli vezinlerde yazılmış bir nazım biçiminin adıdır.

Edebiyat terimi olarak beş mısralı bendlerden oluşan bir nazım biçiminin adıdır. Muhammeslerde ilk bend kendi içinde, diğer bendlerin ilk üç ya da dört mısraı yine kendi içinde, son ya da son iki mısraı ise ilk bendle kafiyelidir. Bir muhammeste ilk bendin son ya da son iki mısraı bütün bendlerin sonunda aynen tekrarlanıyorsa bu muhammes muhammes-i mütekerrir; tekrarlanmıyorsa, muhammes-i müzdevic adını alır. Muhammeslerin bend sayısı genellikle 2 ile 7 arasında değişmektedir.

Bakî, Fuzulî ve Nev’î Eski Türk Edebiyatı I. Klasik Dönem şairlerindendir.

Divan şiiri nazım biçimleri arasında muhammesin bir de tardiyye ya da tard u rekb adı verilen mef’ûlü mefâ’ilün fe’ûlün vezni ve “bbbba, cccca, dddda, . . .” kafiye düzeniyle yazılmış özel bir biçimi olduğu ileri sürülmektedir. Ancak, “tardiyye” ya da “tard u rekb” bir edebî terim olarak “mesnevîlerde ara söz olarak kullanılmış kaside, gazel, musammat vb. şiirler” anlamındadır ve bir nazım biçimi değildir.

Edebiyat terimi olarak bir gazelin her beytinin önüne aynı vezinde ve ilk mısra ile kafiyeli ikişer mısra eklenerek meydana getirilmiş dört mısralı bendlerden oluşan bir nazım biçiminin adıdır. Terbîlerde her bendin son iki mısraı beyitlerinin üzerine ikişer mısra eklenen gazele; ilk iki mısraı da terbîi yapan şaire aittir. Bendlerdeki ekleme mısralara zamîme denir. Kafiye düzeni şöyledir: aa (aa), bb (ba), cc (ca), ... Terbî’in bir de terbî’ edilen gazelin her beytinin iki mısraı arasına aynı vezin ve kafiyede ikişer mısra’ eklenerek yapılan bir biçimi vardır. Bu yöntemle yapılan terbî’lerde ilk ve son mısra terbî’ edilen gazele, aradaki iki mısra da terbî’i yapan şaire aittir. Böyle terbî’lere terbî’-i mutarraf, yapılan işleme de taştîr (=teştîr) denir.

Kafiye düzeni şöyledir: (a)aa(a), (b)bb(a), (c)cc(a)