Almaşık kurgu: Aynı anda ama farklı mekanlarda gerçekleşen olayları almaşık kurgu yöntemiyle anlatmak mümkündür. Farklı mekanlardaki hareketler art arda ve iç içe gösterilir. Bu kurgu yönteminde mekansal süreklilik bozulur ama hareketler neden-sonuç ilişkilerini ve eş zamanlılık duygusunu yaratacak biçimde birbirine bağlanır. Hareketler aynı anda gerçekleşmese de aralarında duygu, düşünce ve zaman bağları kurulmuş olur.

Nesnenin boyutu ve kameraya olan yakınlığı, Netlik, Hareket, Aydınlatma ve renk dikkatin yönlendirilmesiyle ilgilidir.

Les quatre cents coups (François Truffaut) "yeni Fransız yeni dalgası" akımına örnek değildir. Doğru cevap E'dir.

Doğru cevap E'dir. Modern anlatılarda;

•  Olaylardan çok kavramlar, düşünceler, tema öne çıkar.
• Seyircinin filmin anlattığı olaylardan çok nasıl anlattığı üzerinde düşünmesi istenir
•  Olayların nasıl sonuçlandığı, karakterlere ne olduğu seyircinin yorumuna bırakılabilir.

Klasik anlatılarda ise filmler olayların belli bir sırada anlatılmasından oluşur. Klasik anlatılarda olay örgüsünün biçimi çok belirleyicidir. Olaylar doğrusal biçimde birbirlerine eklenmişlerdir. Olaylar arasındaki neden-sonuç ilişkileri belirgin ve güçlüdür. Başka bir deyişle, olaylar birbirlerine neden-sonuç ilişkileriyle bağlanırlar. Karakterlerin hayatındaki düzeni bozan bir şeyler olur. Bundan sonra olup bitenler düzeni yeniden oluşturmak içindir. Her şey önceki olaylar nedeniyle ortaya çıkar. Olaylar arasındaki bağlantılar açıktır, kolay anlaşılır. 

Hollywood, yalnızca filmlerin çekildiği belirli bir mekân olmaktan çok, her zaman bir ruh hali, milyonlar tarafından paylaşılan kurmacaların tasarlandığı bir “rüya fabrikası” olarak da anılabilir.

Duvara karşı filmiyle büyük ödüller kazanmış ve hatta Hollywood sinemasının bile dikkatini çekmiş bir yönetmen olan Fatih Akın’dır.

Mizansen; senaryodaki sahnelerin oyuncular, dekor, ışık, kostüm yardımıyla kamera önünde oynanması, sahnelenmesidir.

Latin Amerika, 1960’larda “U¨çüncü Sinema” adıyla, sinemanın bir siyasal direniş aracı olarak kapsamlı rolünü sorgulayan yeni bir sinema anlayışının ortaya çıktığı bir coğrafya idi. Kıta içinde gelişen ortak uluslararası bir perspektife rağmen, Latin Amerika’da sinema ağırlıklı olarak, farklı, ayrı ulusal ekonomilere, politik ve kültürel geleneklerine bağlı kaldı.

Postmodernizmin yansımalarının sinemada görülme tarihi 1980'li yıllardır. 

“Auteur”, yani, “yaratıcı/yazar yönetmen” sineması geleneğinin sürdüğü ve yılda ortalama yüzün üzerinde filmin çekildiği bu dönemde, popüler kültürel unsurlarla biçimin önemli olduğu sanat sinemasına özgü unsurları bir araya getiren “bakışın sineması” (“Cine´ma du look”) ya da “yeni Fransız yeni dalgası”, etkileri sonra da sürecek ilgi çekici bir akım olarak seksenlerin Fransız sinemasında iz bırakmıştır.

Abbas Kiarostami ve Mohsen Makhmalbaf’ın öncüleri oldukları ve etkileri bugün de sürmekte olan Yeni İran Sineması, yeni-gerçekçilikle ilişkilendirilen hümanist bir sinema olarak değerlendirilebilir.

Anti-kahramanlar, kahramanların sıkı sıkıya bağlı olduğu değerlere sahip olmayan, ne yapacağı belli olmayan, toplum tarafından dışlanmış ve çoğunlukla sorunlu karakterlerdir.

Eşkiya filminin gişe başarısı 1980’li yıllardan itibaren üretim ve seyirci sayısı bakımından büyük çöküş yaşayan Türk sinemasının kaderini değiştiren bir dönüm noktasıdır. 31 hafta gösterimde kalarak 2.426.570 kişi tarafından izlenmiş ve sinema mevsiminin gişede en başarılı on film listesinin başına yerleşmiştir.

Sinemanın anlatım araçları, mizansen, fotoğrafik imge, çerçeveleme, hareket, kurgu ve sestir. (Bordwell, Thompson, 2009).

Doğrı cevap D'dir. İlk yerli yapım şirketi olan Kemal Film 1922’de kurulmuştur. Şirketin başına Türkiye’de tiyatronun önde gelen isimlerinden Muhsin Ertuğrul getirilmiş ve Ertuğrul 1922 ile 1953 arasında 29 film yönetmiştir. Yerli sinema, sınırlı sayıda yapım şirketi ve filmle 1940’ların sonuna kadar marjinal bir sektör olarak varlığını sürdürmüştür. Anılan yılların sonuna kadar sektörde yalnızca altı film yapım şirketi etkinliklerini sürdürebilmiştir. 1917 ile 1946 yılları arasında çekilen film sayısı da yalnızca 47’dir. 1960 ile 1972 arasında Türkiye sineması, çekilen film sayısı ve bu filmlerin iç pazarda kazandığı geniş popülerlik açısından altın çağını yaşamıştır. Öyle ki, 1966 ve 1972 arasında sinemamız yılda yaklaşık 200 filmle dünyada en çok film üreten ulusal sinemalardan biri haline gelmiş ve 1972’de 301 filmle kendi tarihinde bir rekora ulaşmıştır.