Finansman şirketleri kullandıracakları fonları, bankacılık sektöründen kredi sağlayarak, finansman bonosu ihraç ederek, bankalara, sigorta şirketlerine ve mali olmayan kurumlara uzun vadeli tahvil satarak sağlar. 

VDMK ihracına konu olabilecek alacak çeşitleri konut kredileri, tüketici kredileri, finansal kiralama alacakları, ihracattan doğan alacaklar ve taksitli satış karşılığı senetli alacaklar olarak düzenlenmiştir. Yatırım ve kalkınma bankalarının borçlu sıfatıyla düzenleyip ihraç ettiği bonolar banka bonoları olup herhangi bir alacak olarak gösterilemediğinden VDMK ihracına konu olamazlar.

2014 yılından itibaren sermaye piyasasında faaliyette bulunan tüm banka, aracı kurum, portföy yönetim şirketleri ve payları borsada işlem gören bütün yatırım ortakları, Türkiye Sermaye Piyasaları Birliği (TSPB)'nin üyesidir. 

Finansman bonolarını anonim ortaklıklar, mevzuata göre özelleştirme kapsamına alınanlar dahil kamu iktisadi teşebbüsleri, mahalli idareler ile bu idareler ile ilgili özel mevzuat gereği faaliyette bulunan kuruluş, idare ve işletmeler çıkarabilir. 

Yerli veya yabancı şirketlerin menkul kıymetleri ülkemizde halka arz edilecekse Kurul kaydına alınması zorunludur. Kayda alınması gereken diğer işlemler;

• Hisse senetlerinin veya borçlanma araçlarının şirketler tarafından ihracı,
• Halka arz,
• Varlığa dayalı menkul kıymet, oydan yoksun hisse senedi ve hisse senedi ile değiştirilebilir tahvil ihracı,
• Gayrimenkul yatırım ortaklıklarının, yatırım ortaklıklarının ve yatırım fonlarının menkul kıymet ihraçları, olarak sıralanır.

10 Temmuz 2018 tarihinde yayınlanan "1" numaralı Cumhurbaşkanlığı Teşkilatı Hakkında Cumhurbaşkanlığı Kararnamesi’nde (yedinci bölüm - madde 217) Türkiye Cumhuriyeti Hazine ve Maliye Bakanlığının birçok görev ve yetkisi bulunmaktadır. Maliye ve ekonomi politikalarının hazırlanmasına yardımcı olmak ve bu politikaları uygulamak bu görev ve yetkilerin en başında gelmektedir.

Likidite primi teorisi, finansal yatırımcıların kısa ve uzun vadeli menkul kıymetler arasında kayıtsız (fark görmeyen) olduğu varsayımını reddetmektir. Bu teoriyi geliştirenlere göre, uzun vadeli finansal varlıkların likiditesi kısa vadeli finansal varlıkların likiditesine göre düşüktür. Ayrıca uzun vadeli yatırımlar, genel olarak kısa vadeli yatırımlardan daha risklidir. Çünkü uzun vadeli borçlanmalarda, borçlunun borcunu ödeyememe durumuna düşme olasılığı, süreye bağlı olarak artmaktadır. Bu nedenle de yatırımcıların uzun vadeli finansal varlıkları tercih etmesi için ekstra bir faiz getirisi (likidite primi) beklentisi içinde olacakları kabul edilir. Likidite primi teorisine göre, uzun vadeli faiz oranları cari dönem faiz oranı ile gelecek dönem beklenen faiz oranlarının toplamına  likidite priminin eklenmesi ve elde edilen sonucun basit ortalamasının alınmasıyla hesaplanmaktadır.

Sorumuza uyarlayacak olursak; %8=(%12+%x+%4)/3

Buradan x=%8 sonucuna ulaşırız.

Klasik teoriye göre; faiz düzeyini belirleyenler, yatırım ve tasarruf değişkenleridir.

Finansman şirketleri, kullandıracakları fonları, bankacılık sektöründen kredi sağlayarak, finansman bonosu ihraç ederek, bankalara, sigorta şirketlerine ve mali olmayan kurumlara uzun vadeli tahvil satarak sağlarlar. Doğru yanıt E'dir.

Ahlaki tehlike fon değişimi sonrası karşılaşılan asimetrik bilgi sorunudur. Doğru seçenek “C” şıkkıdır.

Repo işlemlerinde kullanılan değerler daha çok sabit getirili menkul kıymetlerdir. Bu menkul kıymetler:

• Devlet tahvilleri,
• Hazine bonoları,
• Banka bonoları ve banka garantili bonolar,
• Kamu Ortaklığı İdaresi, Toplu Konut İdaresi’nce ihraç edilen borçlanma senetleri ve mahalli idareler ve bunlarla ilgili idare, işletme ve kuruluşların kanun uyarınca ihraç ettikleri borçlanma senetleri,
• Varlığa dayalı menkul kıymetler dahil olmak üzere menkul kıymetler borsaları veya teşkilatlanmış diğer piyasalarda işlem gören veya borsada tescil edilmiş olan borçlanma senetleri,
• Dövize endeksli olarak çıkarılan hazine bonoları ve devlet tahvilleri,
• Eurobond gibi yabancı tahviller, olarak sıralanmaktadır.