Camera Lucida

İşte bu noktada Marx ve Engels ideolojilerin ortaya çıkısı ve yeniden üretimi bir tür karanlık kutunun görüntüsü gibi ters çevirme durumudur. İdeolojiler, gerçeği baş aşağı, ters yüz olmuş olarak sunarlar.

Optik bakış, üç tane birbirinden farklı ortam (medium) yani kitle iletişim aracının belirleyici öğesidir. Bu kitle iletişim araçları fotoğraf, hareketli görüntü, elektronik görüntüdür.

Nesnel zamandan başlayarak hissediş zamanına doğru fotoğrafa yansıyan şey ritimdir. Ritmi ortaya çıkartan şey ise, o fotoğrafın yarattığı zaman boyutudur. Bir fotoğraf özgün bir zaman boyutu yaratabiliyorsa, özgün bir ritmi de oluşturmuş demektir. Ritim sadece fotoğrafın ortaya çıkmasını sağlayan teknik ve estetik gereklilikler değildir. Bunların birlikteliğiyle ortaya çıkan nesnel ve hissediş zamanlarından oluşan zaman boyutudur. Günümüz fotoğrafçılarının artık tekniğin belirleyiciliğinden ve görsel estetiğin ön yargılarından sıyrılarak, zamanın boyutunun enerjisini yakalamaya çalışması gerekmektedir.

Karanlık kutuyu insan gözüyle ilişkilendiren René Descartes (1596-1650) insan gözüyle bu aygıt arasındaki ilişkiyi araştırmıştır.

Teknoloji toplumsal yaşam için belirleyici bir etkiye sahiptir.

inandırıcılığı

Tekniğin Olanakla­rıyla Yeniden Üretilebildiği Çağda Sanat Yapıtı

Levend Kılıç’ın fotoğraf ve zaman kavramlarına da değindiği eseri Fotoğraf ve Sinemanın Toplumsal Tarihi adlı kitabıdır.

Sanatçı Churk Close (1940- ) fotoğrafın renk ve ton yapısını yansıtan büyük resimler yapmıştır. Onun resimlerinin nesnesi çok yakın çekim fotoğraflardır. Fotoğrafı daha büyük bir tuvale çizerek görüntüyü bir koordinat sistemi içinde parçalara böler. Daha sonra her bir kareyi tek tek boyar.Otoportre eserinde görüldüğü gibi, fotoğrafın ve sayısal etkinin izleri kolaylıkla algılanmaktadır. Bu resimde, hem fotoğraf vardır hem de tek tek küçük karelerden oluşan sayısal bir görüntü söz konusudur. Fotoğrafla birlikte bir uyum oluşturabilmesi için sayısal görüntünün, 0-1 ya da Evet-Hayır yapısal özelliğiyle yapılandırılmış bir resim olması söz konusudur. Resme çok yakından bakıldığında, her bir kare renk ve ışık olarak görülürken, uzaktan bakıldığında ise bir bütün olarak resim yani yüz görülür.

Karanlık kutu yoluyla sanatçıların yüzey üzerinde görüntü elde etmeleri, bu amaca yönelik ihtiyaçlara tam anlamıyla karşılık vermemiştir. Karanlık kutunun sağladığı bu görüntünün yüzey üzerinde kalıcı olması önemli bir aşamadır. Bu arayış çalışmaları sonucunda 1827’de fotoğrafın bulunuşu gerçekleşmiştir.

İÖ V. yüzyılda Çinli filozof Mo Ti (İÖ 470-391) tarafından ilk kez tanımlanan Karanlık Kutu (Camera Obscura), X. yüzyılda İbnü’l-Heysem tarafından çalışma sistemiyle birlikte açıklanmıştır.

Bu yeni dönem hız, paylaşım, zaman-mekan sıkışması, iletişimin küreselleşmesi, bilginin akışkanlık kazanması gibi bir farklı özelliği bulunmaktadır. Bunlardan birisini de yapay gerçeklik oluşturur. Yapay gerçeklikte bir nesnenin fotoğraf makinesi yoluyla kaydedilen fiziksel gerçekliği, bu nesne ile doğrudan ilişkisi olmayan bir başka fiziksel gerçekle birleştirilerek yeni bir gerçeklik oluşturulur. Bu durum yeni fotoğrafın bir özelliğidir.

Kitle iletişim araçları denildiğinde 1960’lardan başlayarak Marshall McLuhan (1911-1980) hem olumlu hem de olumsuz anlamda anılır. McLuhan’ın iletişim araçlarını insan uzuvlarının uzantısı olarak görmesi ve bu araçları Sıcak ve Soğuk Araçlar olarak sınıflandırması belirleyici bir öneme sahiptir.

Rönesans döneminde, bilim ve sanat denildiğinde akla ilk gelen sanatçı Leonardo da Vinci (1452-1519) olur. Leonardo, yağlıboya resmin, bilim ve bilimsel gelişmelerin bir göstergesi olduğuna inanmıştır.

Karanlık kutu topluma üç farklı alandan yayılmıştır. Bu büyülü aygıt; XVII. ve XVIII. yüzyıllarda Jan Vermeer (1632-1675), Giovanni Antonio Canal Canaletto (1697-1768), Joshua Reynolds (1732-1792) ve Paul Sandby (1725-1809) gibi ünlü resim sanatçıları tarafından resim çalışmalarında kullanılmıştır.

Sayısal teknolojiler ve bilgisayar yoluyla 2000’li yıllarda ortaya çıkan yeni görsel yapıya Sayısal fotoğrafçılık adı verilir.