Tamamlanması elli yıla yakın bir zaman süren ,adı geçen eserin diğer bir adı Concordance’dir.

Hadis, Hz. Peygamberin sözü, fiili, takriri yani, sahâbenin yaptığını görüp de
reddetmediği tutum ve davranışları, yaratılışı (fıtrî-fizyolojik özellikleri) veya
ahlâkı ile ilgili intikal eden her türlü bilgi demektir. Doğru yanıt A'dır.

Öncelikle işaret edilmelidir ki, toplumun sağlık, güvenlik gibi ihtiyaçlarının karşılanması, onların düzenlenmesi ve denetlenmesi için bir kurum olarak devlet gerekir. Bir milletin veya ümmetin örgütlenmiş şekli demek olan devleti ayakta tutan unsurların yönetim, adalet, maliye, âlimler-aydınlar ve ordu olduğu bilinen bir husustur. Hadis ve sünnete göre, devletin yönetimi ve siyasetin yürütülmesi, beden-ruh, akıl-gönül, madde-mana işbirliği temeline dayanır. Bizzat Hz. Peygamber tarafından kurulan ve tebaası Müslümanlar, Yahudiler ve putperest Araplardan oluşan Medine şehir-devleti, böyle bir temel üzerine kurulur.

Muhaddislerin ilmî mesâîlerinin temelinde, içinde yaşadıkları toplumun kimlik bunalımına girmesini önleme, tefrikayı engelleme ve câhiliyye ahlâkına geri dönüş tehlikesini giderme gayreti yatmaktadır.

Hz. Peygamber'e iman edip ona uymada en temel ölçüt O'nun ilahi vahye muhatap oluşu vardır.

İslâm toplumlarının (ümmet-i Muhammed’in) arşivi, hâfızası, ibret sergisi, kültür müzesi, ecza deposu ve şifa kaynağı mahiyetindeki hadis kitaplarında, rivâyetlerin iki tür sisteme göre (ale’r-ricâl, ale’l-ebvâb) kayda geçtiğini biliyoruz. Bunlardan ikinci grubu oluşturanlar, yani konularına göre tasnif edilen Musannef, Câmî ve Sünen isimlerini alır.

Sünnetin Kur’ân’da umumî olarak ifade ettiği hususları tahsis ettiğine dair örnekleri görmek üzere Şâfiî’nin er-Risâle’sinin çevirisinin ilgili bölümüne bakılabilir.

Kitabın 11. sayfasındaki bu cümleden anlaşılacağı üzere doğru cevap E'dir.

Batı’da hadis çalışmalarının kurucusu kabul edebilecek müsteşrik, Macar asıllı Ignaz Goldhizer’dir.

Bu tür hadislere Munkatı' hadis adı verilir.

Sünnetin belli alışkanlıkları geliştirmesi yararlı da zararlı da olabileceğinden bu çelişkiden dolayı bu eylemin topluma  ve insanlığa fayda sağlamış olabileceğini söylemek zordur.

Kitabınızın şarkiyatçıları hadise yaklaşımlarında Arap dili konusunda yetersizlikleri nedeniye İslâmi kaynaklardan yeterince istifade edememeleri  yer almamktadır.

Tarihte hadis öğretimine tahsis edilmiş ilköğretim kurumunu Şam’da açan ve başına ünlü muhaddis İbn Asâkir’i (v. 571/1175) geçiren Selçuklu Atabeyi Nureddin Mahmud b. Zengî’nin (v. 569/1174) Dâru’l-Hadîsi’n-Nûriyye’sinden sonra, bu gelenek Selçuklulardan Osmanlılara geçmiştir.

Türk-İslâm edebiyatı tarihinde, Hz. Peygamber (s.a.v.)’i konu edinen farklı türde pek çok edebî eser kaleme alınmıştır. Bunlar Allah Resûlü’ne olan hasret ve sevginin ifade edildiği şiir veya nesir tarzındaki eserlerdir. Aralarında sahibinin duygu yoğunluğunu en üst perdeden yansıtan manzumeler Kasîde, Na’t, Mersiye, Bedîiyye’dir. Bunlar dışında kalan Mevlid mensurdur.

Hz.  Abbâs  sikaye  vazifesini  yerine  getirirken  Hz.  Peygamber’e üzüm  şerbeti  sunmuş,  artık hep hacılara üzüm şerbeti ikram eder olmuş, niçin bal ve süt ikrâm etmediklerini soran bir kişiye Resûlullâh’ın -sallallâhü aleyi vesellem- emrettiği bir şeyi değiştirmek  istemeyiz”  demiştir  

Sünnet ise, dinde uygulama ve ahlâk haline getirilip izlenen yol ve hadislerde ifadesini bulan nebevî yöntemdir.

Hadis kitapları günlük hayatın pratik ihtiyaçları
dikkate alınarak oluşturulmuş, İslâmî yaşantının Kitab ve Sünnet çizgisinde yürüyebilmesini temin için gerekli olan bilgi ve belgeleri ihtiva eden sosyal içerikli bilimsel kaynaklar”dır. Modern çağın, hızlı hayat trafiği içinde ezip geçerek yok ettiği ve tükettiği değerler yanında, insanlığa mutluluktan çok stres ve depresyon armağan etmesi, huzur toplumunu inşa etmek isteyenler için Faziletler medeniyetinin kurucusu olan Resûl-i Ekrem’in Sîret ve Sünnet’ini paha biçilmez kılmakta, hadislerde saklı sağlık reçetelerinin değeri her geçen gün biraz daha artmaktadır.

Erken  nesil  ilim  ehli  arasında  çok  yaygın biçimde kullanılan ve İbn Sîrîn’e (v. 110) ait olduğu söylenen “(Sahâbe ve tâbiîn nesli) tıpkı ilim öğrenir gibi, davranış biçimini de  öğren(ip  sürdür)mek  için  gayret  sarf  ederlerdi”  ifadesi  onların  bilgi  ile davranış arasındaki ayrılmaz ilişkiyi açıkça ortaya koymaktadır.