Müslümanlar tarih boyunca öteki kültür ve medeniyet mensubu kimselerle karşılamışlardır. Bu çerçevede kolonyal ve oryantilist düşünce esaslı son istilâ olup Müslümanlara belki tarihte yaşanan en önemi bir kaç sarsıntıdan biri olmuştur.

Uhud ve Huneyn’de Resûl-i Ekrem’i koruyup gözeten cengâver sahâbî Ebû Dücâne’nin en çok sevdiği, beğendiği ve güvendiği iki ahlâkî özellikten birincisi, kendini ilgilendirmeyen söze karışmamak, ikincisi ise kalbinde Müslümanlara karşı asla kötü bir duygu beslememek olduğu bilinir. Doğru yanıt A'dır.

Goldziher sonrası dönemde onun hadislerle ilgili görüşlerini neredeyse tamamıyla benimseyen Henri Lammens (ö. 1937) gibi müsteşriklerin yanı sıra, daha ziyade sîretle alâkalı tarihî haberleri, kelâmî veya hukukî rivâyetleri kendisine ihtisas sahası seçen, mesailerini söz konusu alanlara yoğunlaştıran müsteşrikler de ortaya çıkmıştır. Bunlardan siyer sahasında çalışmaları ile tanınan Josef Horovitz (ö. 1931) Goldziher’den farklı olarak isnâdları ilk kez inceleme konusu edinmiş ve isnâdın hicrî 93 yılında vefat eden ‘Urve b. ez-Zübeyr’den önce kullanılmaya başlandığını kabul etmiştir.

 "El-Câmi‘u’s-sağîr" Celaleddîn Suyûtî'nin eseridir.

Osmanli hadis alimleri tarafından hadislerin yerini tespit etmek amacıyla en çok kullanılan başucu kaynağı el-Cami’u’s-Sağir’dir.

Meşhur ahlâk felsefecisi Râgıb el-İsfahânî’ye göre, kişinin yerleşik temel
karakteri anlamında ahlâkî yapısı değişmemekle beraber, bu yapının sonucu
olarak ortaya çıkan fiil ve davranışları eğitimle değişebilir. Ona göre, iyi
ahlâkın temeli, nefsin/ruhun ilim öğrenerek temizlenmesi, iffet, sabır ve
adaletin uygulanmasıdır. Neticesi ise hikmet, cömertlik, hilim ve ihsan ile
donanmasıdır. Doğru yanıt C'dir.

Celaleddin es-Suyûti’nin eserinin adı el-Cami’u’s-Sağir’dir.

Öncelikle işaret edilmelidir ki, toplumun sağlık, güvenlik gibi ihtiyaçlarının karşılanması, onların düzenlenmesi ve denetlenmesi için bir kurum olarak devlet gerekir. Bir milletin veya ümmetin örgütlenmiş şekli demek olan devleti ayakta tutan unsurların yönetim, adalet, maliye, âlimler-aydınlar ve ordu olduğu bilinen bir husustur. Hadis ve sünnete göre, devletin yönetimi ve siyasetin yürütülmesi, beden-ruh, akıl-gönül, madde-mana işbirliği temeline dayanır.

İnsan tabiatı itibariyle sosyal bir varlıktır. Diğer varlıklardan farklı olarak, onun akıl sahibi, özgür, benmerkezci ve bütün bunlarla beraber insanlarla bir arada yaşamaya mecbur bir sosyal kişilik olması, onu toplumsal ahlâk kurallarına muhtaç kılar.

Hadis âlimleri bir hadisin sahih yani sağlam ve kabul edilebilir bir rivâyet olabilmesi için yukarıdaki unsurlar dışında şaz ve illetli olmamasını da şart koşarlar. Şaz, hadisin sened veya metin açısından diğer rivâyetlere aykırılık taşımasıdır. İllet ise hadisin sened veya metninde bulunan ve ancak hadis ilminde uzman olanların görebileceği gizli bir kusurdur. Görüldüğü gibi bu iki şart hadisin iki temel unsuru olan sened ve metin arasında ortaktır.

Hadise göre, İslâm ümmetinin, ortaya çıkan kötülüklere karşı sırasıyla aktif-fiilî tedbir, sözlü uyarı ve pasif-psikolojik direniş şeklinde tepki göstererek mücadele etmesi, irşad ve ıslah faaliyetlerini kesintisiz olarak sürdürmesi gerekir.

Dinin aslına uygun biçimde korunması açısından Kur'an'ın Hz. Peygamber'in ortaya koyduğu yaşayış tarzına göre anlaşılması zorunludur.

Kıskanma, kıskançlık ve çekememek mânasına gelen hased, hem masdar hem de isim olarak kullanılır. Haset, başkasının sahip olduğu maddî veya manevî imkânın yok olmasını istemek demektir.

Hz. Peygamber’in (s.a.v.) Kur’ân dışında vahiy alıp almadığı konusu bazı ilim adamları tarafından tartışılıyor olmakla birlikte Müslüman âlimlerin pek çoğu Hz. Peygamber’in (s.a.v.) Kur’ân dışında da Allah’tan vahiy aldığı konusunda hemfikirdir. Onlar genel olarak vahyi ikiye ayırmışlar, Kur’ân vahyine, namaz esnasında kıraat edilen vahiy anlamında vahy-i metluv; bunun dışındaki vahye ise kendisi namazda okunmayan anlamında vahy-i gayri metluv demişlerdir.